Jaką ocenę dziejów Polski zawiera literatura? Omów zagadnienie na podstawie Wesela Stanisława Wyspiańskiego. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Wstęp (wprowadzenie):

Arty­ści w dzie­łach lite­rac­kich wie­lo­krot­nie podej­mo­wa­li się pró­by oce­ny dzie­jów Pol­ski. Wie­rzy­li, że swo­imi dzia­ła­nia­mi zdo­ła­ją wpły­nąć na spo­łe­czeń­stwo – w zależ­no­ści od swo­ich celów, pra­gnę­li zmo­bi­li­zo­wać ludzi do prze­mia­ny albo pod­trzy­mać ich na duchu. Nie­któ­rzy, tak jak mię­dzy inny­mi Sta­ni­sław Wyspiań­ski, uzna­wa­li, że zabo­ry są kon­se­kwen­cją dzia­łań Pola­ków, któ­rzy nie potra­fi­li nigdy się zjed­no­czyć we wspól­nej spra­wie. Inni nato­miast – jak cho­ciaż­by Mic­kie­wicz – dopa­try­wa­li się w histo­rii kra­ju zna­ków wska­zu­ją­cych, że Pola­cy są „mesja­szem naro­dów”, a ich cier­pie­nie jest nie­zbęd­ne, aby zba­wić świat.

Rozwinięcie („Wesele”):

Sta­ni­sław Wyspiań­ski w dra­ma­cie „Wese­le” sku­pił się na kry­tycz­nej oce­nie dzie­jów Pol­ski, za któ­re obwi­niał przed­sta­wi­cie­li wszyst­kich warstw spo­łecz­nych. Za spra­wą ducha Het­ma­na Bra­nic­kie­go, któ­ry uka­zał się pod­czas wese­la Panu Mło­de­mu, Wyspiań­ski pod­kre­śla, że do upad­ku Pol­ski dopro­wa­dzi­li magna­ci kie­ru­ją­cy się wła­sny­mi inte­re­sa­mi. Bra­nic­ki był przy­wód­cą kon­fe­de­ra­cji tar­go­wic­kiej, któ­ra zawią­za­ła się w 1792 r. z ini­cja­ty­wy cary­cy Kata­rzy­ny II (Wiel­kiej). Kon­fe­de­ra­cja tar­go­wic­ka była skie­ro­wa­na prze­ciw­ko refor­mom Sej­mu Czte­ro­let­nie­go i Kon­sty­tu­cji 3 Maja, dopro­wa­dzi­ła do woj­ny rosyj­sko-pol­skiej i w efek­cie: do likwi­da­cji orga­nów wła­dzy zawią­za­nych przez Sejm Czte­ro­let­ni. Kon­fe­de­ra­cja tar­go­wic­ka była odpo­wie­dzial­na za osta­tecz­ny upa­dek Rzecz­po­spo­li­tej i ucho­dzi za sym­bol zdra­dy naro­do­wej (w zamian kon­fe­de­ra­ci otrzy­ma­li pie­nią­dze od Rosji). Wyspiań­ski w dra­ma­cie poka­zu­je rów­nież, dla­cze­go Pol­ska przez ponad 100 lat nie była w sta­nie odzy­skać nie­pod­le­gło­ści. Winą za ten stan rze­czy obar­cza chło­pów i inte­li­gen­cję, któ­re nie są w sta­nie wspól­nie dzia­łać na rzecz ojczy­zny. Autor odno­si się do raba­cji gali­cyj­skiej – powsta­nia chłop­skie­go z 1846 r. – kie­dy to chło­pi zmo­bi­li­zo­wa­li się prze­ciw­ko szlach­cie. Upiór poka­zu­je, że pamięć o krwa­wych zbrod­niach chło­pów była sil­na zarów­no u chłop­stwa, jak i u inte­li­gen­cji. Kon­klu­zją tek­stu może być więc fakt, że dopó­ki war­stwy spo­łecz­ne nie prze­ba­czą wza­jem­nie swo­ich win, dopó­ty nie będzie moż­li­we odzy­ska­nie nie­pod­le­gło­ści – a Pola­cy będą pogrą­żać się w mara­zmie i tań­czyć cho­cho­li taniec.