Kon­tek­sty —  muszą być mini­mum dwa w wypra­co­wa­niu na pozio­mie podstawowym. 

Kon­tek­sty to funk­cjo­nal­ne wyko­rzy­sta­nie tek­stu kul­tu­ry, któ­re wpły­wa na pogłę­bie­nie rozu­mie­nia pra­cy, czy­li nie cho­dzi o to, by popi­sać się zna­jo­mo­ścią jakiejś infor­ma­cji, ale by wyka­zać, że kon­tekst rzu­ca nowe świa­tło na opi­sy­wa­ny pro­blem, wzbo­ga­ca argumentację.

  • histo­rycz­no­li­te­rac­ki
  • teoretycznoliteracki
  • literacki
  • biograficzny
  • kulturowy
  • mitologiczny
  • biblijny
  • religijny
  • historyczny
  • filozoficzny
  • egzystencjalny
  • polityczny
  • społeczny

Zatem:

  • MUSZĄ BYĆ FUNKCJONALNE
  • MUSZĄ POGŁĘBIAĆ ARGUMENTACJĘ
  • POPISUJ SIĘ WIEDZĄ np.

Nie wystar­czy wska­za­nie innej książ­ki czy pio­sen­ki, któ­ra poru­sza to samo zagad­nie­nie, co przy­kład lite­rac­ki, któ­rym ilu­stru­jesz argu­ment — musisz pogłę­bić reflek­sję: w pra­cy o roli bun­tu jako cesze mło­do­ści wypa­da­ło­by wska­zać, na czym pole­gał kon­flikt kla­sy­ków z roman­ty­ka­mi.

Biblia i mito­lo­gia to tyl­ko kon­tek­sty, bo sta­no­wią pod­sta­wę kul­tu­ry euro­pej­skiej.

Świet­ne kon­tek­sty to wska­za­nie, że bal­la­da jest for­mą nobi­li­ta­cji kul­tu­ry ludo­wej, że poeci baro­ko­wi odwo­ły­wa­li się do Księ­gi Kohe­le­ta, że życie to the­atrum mundi.

Przy­kła­do­we konteksty:

wie­dza z teo­rii lite­ra­tu­ry, np.
- epos naro­do­wy i jego funk­cje
- bal­la­da jako nobi­li­ta­cja kul­tu­ry ludo­wej
- kathar­sis w tra­ge­dii antycz­nej
- rola baj­ki oświe­ce­nio­wej itp.


wie­dza z histo­rii lite­ra­tu­ry oraz epok:
- mesja­nizm i jego funk­cje w roman­ty­zmie
- kon­cep­cja wiesz­cza naro­do­we­go
- poeci baro­ko­wi np. wobec tema­ty­ki cier­pie­nia, śmier­ci
- rene­sans jako odno­wie­nie fascy­na­cji epo­ką sta­ro­żyt­no­ści
- myśl pozy­ty­wi­stycz­na wobec myśli roman­tycz­nej (albo: roman­tyzm-oświe­ce­nie itp.)
- tema­ty­ka reli­gij­na jako narzę­dzie opo­wia­da­nia o uni­wer­sal­no­ści np. cier­pie­nia (w śre­dnio­wie­czu)
- “poezja po Auschwitz” – zma­ga­nia poetów z poszu­ki­wa­niem nowej for­my wyra­zu po woj­nie
- gru­py poetyc­kie (ska­man­dry­ci, kata­stro­fi­ści, futu­ry­ści) i ich posta­wa wobec rzeczywistości/przyszłości


kon­tek­sty doty­czą­ce kon­kret­nych dzieł i ich roli:
(np. “Dzia­dów” cz. III, twór­czość Szek­spi­ra, tłu­ma­cze­nie Psal­mów Kocha­now­skie­go, “Oca­le­nie” Miło­sza i jego rola w powo­jen­nej poezji, oddzia­ły­wa­nie “Cier­pień mło­de­go Wer­te­ra”, rola powie­ści “ku pokrze­pie­niu serc” w twór­czo­ści Sien­kie­wi­cza, “Wese­le” jako gorz­ki roz­ra­chu­nek z polskością)


kon­tek­sty bio­gra­ficz­ne:
- wpływ woj­ny na twór­czość K.K. Baczyń­skie­go i pisa­rzy okre­su woj­ny
- doświad­cze­nie powsta­nia stycz­nio­we­go w twór­czo­ści Żerom­skie­go
- posta­wa Kocha­now­skie­go wobec cier­pie­nia w obli­czu śmier­ci dziec­ka
- trau­ma wojen­na Róże­wi­cza i jej rola w kształ­to­wa­niu języ­ka poetyc­kie­go
- emi­gra­cja wiel­kich roman­ty­ków (i jej obraz lite­rac­ki)
- Piotr Skar­ga i doświad­cze­nia kontrreformacji


wie­dza histo­rycz­na:
- Wiel­ka Emi­gra­cja, powsta­nia
- w grun­cie rze­czy jaki­kol­wiek kon­tekst z histo­rii (nie musi być histo­ria Polski)

kon­tekst filo­zo­ficz­ny, np.
- sto­icyzm (moż­na dodat­ko­wo powo­łać się np. na jego obec­ność w twór­czo­ści Jana Kocha­now­skie­go)
- myśl wybra­ne­go filo­zo­fa, np. Pla­to­na, Ary­sto­te­le­sa, Kar­te­zju­sza, Kan­ta
- oddzia­ły­wa­nie danej myśli filo­zo­ficz­nej, np. nie­tz­sche­anizm, egzy­sten­cja­lizm, stoicyzm


dzie­ła pla­stycz­ne (kon­kret­ne lub odda­ją­ce kon­tekst danej epo­ki; kon­kret­ne aspek­ty twór­czo­ści w kon­tek­ście epo­ki, np. reali­stycz­ne przed­sta­wia­nie deta­li ana­to­micz­nych w rene­san­sie a fascy­na­cja czło­wie­kiem; baro­ko­we: brak syme­trii, fascy­na­cja dyna­mi­zmem, asy­me­trią, ruchem jako zobra­zo­wa­nie nie­po­ko­jów epo­ki; kla­sy­cyzm w malar­stwie jako odtwór­cza fascy­na­cja prze­szło­ścią; malar­stwo abs­trak­cyj­ne jako poszu­ki­wa­nie nowych środ­ków wyrazu)


mito­lo­gia, Biblia – oczywiste


Pamię­taj, że kon­tekst może łączyć róż­ne wąt­ki (np. kon­tekst bio­gra­ficz­ny i kon­tekst epo­ki; kon­tekst filo­zo­ficz­ny i dzie­ło lite­rac­kie, w któ­rym się prze­ja­wia; kon­tekst histo­rycz­ny i jego wpływ na lite­ra­tu­rę danej epoki/pisarza; wyda­rze­nia danej epo­ki i ich wpływ na nur­ty filo­zo­ficz­ne; życie filo­zo­fa a jego wpływ)

Za kon­tekst uzna­je się oczy­wi­ście tak­że to,
z cze­go moż­na było korzy­stać w poprzed­niej for­mu­le matu­ry: książ­ki spo­za kano­nu lek­tur, fil­my, sztu­ki teatral­ne, tek­sty piosenek.

PAMIĘTAJ: mają coś wno­sić do reflek­sji
i pogłę­biać argumentację.