NARRATOR wystę­pu­je w EPICE.

NARRATOR PIERWSZOOSOBOWY (pamięt­ni­kar­ski)

  • cza­sow­ni­ki w pierw­szej osobie;
  • może być uczest­ni­kiem wydarzeń
  • ma ogra­ni­czo­ną wie­dzę o świe­cie przedstawionym
  • czę­sto subiektywny
  • TYPY NARRACJI: aukto­rial­na (patrzy na świat z dystan­sem), per­so­nal­na (tak jak widzi ją bohater)
Przysłał do mnie król JMość pana Straszowskiego, sługę swego, z listami, prosząc solenniter [usilnie] o darowanie wydry, którą chowaną miałem, tak rozkoszną, że wolałbym był partem substancyjej [część majątku] mojej dać aniżeli onę, com ją tak kochał (…). Przeczytawszy listy zacudowałem się (…) i pytam: „Dla Boga! cóż to królowi JMości po tym?” Powiedział poseł, że bardzo król JMość żąda i prosi. Ja dopiero, że nie masz tej rzeczy u mnie, co by miała być odmowna królowi JMości. Ale mi było tak miło, jakoby mię ostrym grzebłem po gołej skórze drapał.
Jan Chryzostom Pasek, Pamiętniki

NARRATOR TRZECIOOSOBOWY (autor­ski)

  • rela­cjo­nu­je w trze­ciej osobie
  • może nie ujaw­niać się w dziele
  • może wyra­żać poglą­dy i oceny
  • czę­sto wszechwiedzący
  • może być obiek­tyw­ny lub subiektywny
Na początku lipca, gdy żar lał się z nieba, pod wieczór pewien młodzian wychynął ze swej komórki, którą odnajmował od lokatorów (…). Na schodach szczęśliwie uniknął spotkania ze swoją gospodynią (…). Zalegał gospodyni z opłatą komornego i bał się spotkania z nią.
Działo się tak nie dlatego, że był tchórzliwy czy nieśmiały (…).
Fiodor Dostojewski, Zbrodnia i kara