Rekomendacje

Naj­kró­cej rzecz ujmu­jąc, Pani Ane­ta Kory­ciń­ska spra­wi­ła, że mój syn, pomi­mo trud­no­ści zwią­za­nych z pan­de­mią, pod­szedł do matu­ry z pol­skie­go ze spo­ko­jem i prze­ko­na­niem, że sobie pora­dzi. Poza tym, że zyskał takie wra­że­nie, zdał ją dobrze. Jeśli mło­dzie­niec z zespo­łem Asper­ge­ra, któ­ry nie bar­dzo inte­re­su­je się lite­ra­tu­rą i wie­le kon­tek­stów odbie­ra nie­ty­po­wo, mówi Ci, że ma dobrą nauczy­ciel­kę od pol­skie­go, że na lek­cje cho­dzi z przy­jem­no­ścią i że chy­ba wszy­scy Panią Ane­tę lubią, to wiedz, że musi ona być kimś wyjąt­ko­wym. Innej moż­li­wo­ści nie ma. Pod­py­ta­łam więc go, jak to jest z tymi lek­cja­mi, zwłasz­cza doty­czą­cy­mi tzw. „głu­pich” lek­tur. Dowie­dzia­łam się, że nawet oma­wia­nie tema­tów, któ­re go nie obcho­dzą, jest przy­jem­ne. Dziw­ne… Prze­cież jak coś się nie podo­ba lub jest nud­ne, to się tego nie kupu­je i już, praw­da? Naj­wy­raź­niej od tej regu­ły są wyjąt­ki, a klucz jed­nak jest w podej­ściu „sprze­daw­cy”. W sza­cun­ku dla odbior­cy, w podą­ża­niu za zain­te­re­so­wa­niem uczniów i uczen­nic, w umie­jęt­no­ści wyko­rzy­sta­nia obec­nych mło­dzie­żo­wych kodów kul­tu­ro­wych nie po to, by je skry­ty­ko­wać, ale by przy­bli­żyć te minio­ne. Podob­no Pani Ane­ta wyko­rzy­stu­je je w cha­rak­te­rze porów­nań i mne­mo­tech­nik, dzię­ki cze­mu „wszyst­ko bar­dzo przy­jem­nie i łatwo się zapa­mię­tu­je”. Na miłym luzie, z humo­rem tam, gdzie jest on na miej­scu. Syn mówi, że na lek­cjach pol­skie­go nauczył się orien­to­wać w wie­lu kul­tu­ro­wych kon­tek­stach, z któ­ry­mi bez jej pomo­cy nigdy by się nie zetknął. Gdy w kla­sie zda­rza­ły się trud­ne, kon­flik­to­we sytu­acje wszy­scy mogli liczyć na wspar­cie emo­cjo­nal­ne i zro­zu­mie­nie ze stro­ny Pani Ane­ty. Podob­no napraw­dę tak było, bo jakimś cudem nauczy­ciel­ka ta ma auten­tycz­nie indy­wi­du­al­ne podej­ście do każ­dej oso­by uczniow­skiej. Tak twier­dzi chło­pak, któ­ry w pod­sta­wów­ce wie­le razy sły­szał, że w kla­sie jest aż 25 osób i nie ma moż­li­wo­ści żeby nauczy­ciel­ki się do nie­go dosto­so­wa­ły. W liceum osób w kla­sie było dokład­nie tyle samo, a jed­nak uda­wa­ło się trak­to­wać je w taki spo­sób, by czu­ły się zauwa­żo­ne, doce­nio­ne i lubia­ne. Gdy zaczę­ła się pan­de­mia, Pani Ane­ta wyka­za­ła się świet­nym roze­zna­niem nowo­cze­snych mediów. Lek­cje pol­skie­go bar­dzo szyb­ko zaczę­ły odby­wać się na Discor­dzie (por­tal spo­łecz­no­ścio­wy zwią­za­ny z gra­mi onli­ne), co oka­za­ło się zna­ko­mi­tym roz­wią­za­niem tech­nicz­nym. Lek­cje nie stra­ci­ły na atrak­cyj­no­ści, a Pani Ane­ta przy­go­to­wa­ła kla­sę do matu­ry tak dobrze, że mło­dzież wie­dzia­ła, cze­go może się spo­dzie­wać i pora­dzi­ła sobie z tym wyzwa­niem. Żału­ję, że nigdy nie mia­łam oka­zji uczest­ni­czyć w lek­cjach z Panią Ane­tą i zazdrosz­czę ich moje­mu syno­wi. Jestem pod wra­że­niem sty­lu pra­cy tej nauczy­ciel­ki, umie­jęt­no­ści nawią­zy­wa­nia kon­tak­tu z mło­dy­mi ludź­mi, nadą­ża­nia za nowin­ka­mi i zmie­nia­ją­cą się kul­tu­rą, języ­kiem i spo­so­ba­mi komu­ni­ka­cji, a nade wszyst­ko podzi­wiam jej umie­jęt­ność prze­ka­zy­wa­nia trud­nych tre­ści w przy­stęp­ny spo­sób. Dzię­ku­ję jej za wszyst­ko, co zro­bi­ła dla moje­go syna.