Gło­ski dzie­lą się na samo­gło­ski i spółgłoski

Samo­gło­ski — wszyst­kie są dźwięcz­ne, przy ich wyma­wia­niu sły­chać tyl­ko gło­skę, a narzą­dy mowy w jamie ust­nej są roz­war­te; samo­gło­ska może sama two­rzyć sylabę

Samo­gło­ski ust­ne — a, e, o, i, u, y

Samo­gło­ski noso­we — ą, ę

Samo­gło­ska „i” wystę­pu­je w róż­nych funkcjach: 

- jako lite­ra, jest zna­kiem gra­ficz­nym samo­gło­ski, np. irys

- jako znak mięk­ko­ści poprze­dza­ją­cej ją spół­gło­ski, np. mia­sto (podział na lite­ry: m‑i­‑a-s‑t‑o, podział na gło­ski: m’-a-s‑t‑o)

- jako znak samo­gło­ski „i” oraz znak mięk­ko­ści, np. kino (podział na lite­ry: k‑i‑n‑o, podział na gło­ski: k’-i‑n‑o)