Śmierć pułkownika – Adam Mickiewicz

TEKST (pocho­dzi ze strony):

W głu­chej pusz­czy, przed chat­ką leśnika,

Rota strzel­ców sta­nę­ła zielona;

A u wrót stoi straż Pułkownika,

Tam w izdeb­ce Puł­kow­nik ich kona.

Z wio­sek zbie­gły się tłu­my wieśniacze,

Wódz to był wiel­kiej mocy i sławy,

Kie­dy po nim lud pro­sty tak płacze

I o zdro­wie tak pyta ciekawy.

Kazał konia Puł­kow­nik kulbaczyć,

Konia w każ­dej sław­ne­go potrzebie;

Chce go jesz­cze przed śmier­cią obaczyć,

Kazał przy­wieść do izby – do siebie.

Kazał przy­nieść swój mun­dur strzelecki,

Swój kor­de­las i pas, i ładunki;

Sta­ry żoł­nierz – on chce jak Czarniecki.

Umie­ra­jąc, swe żegnać rynsztunki.

A gdy konia już z izby wywiedli,

Potem do niej wszedł ksiądz z Panem Bogiem;

I żoł­nie­rze od żalu pobledli.

A lud modlił się klę­cząc przed progiem.

Nawet sta­rzy Kościusz­ki żołnierze,

Tyle krwi swej i cudzej wylali,

Łzy ni jed­nej – a teraz płakali

I mówi­li z księ­ża­mi pacierze.

Z ran­nym świ­tem dzwo­nio­no w kaplicy;

Już przed cha­tą nie było żołnierza,

Bo już Moskal był w tej okolicy.

Przy­szedł lud widzieć zwło­ki rycerza,

Na pastu­szym tap­cza­nie on leży -

W ręku krzyż, w gło­wach sio­dło i burka,

A u boku kor­de­las, dwururka.

Lecz ten wódz, choć w żoł­nier­skiej odzieży,

Jakie pięk­ne dzie­wi­cze ma lica?

Jaką pierś? – Ach, to była dziewica,

To Litwin­ka, dziewica-bohater,

Wódz Powstań­ców – Emi­li­ja Plater!