Czesław Miłosz był poetą wyklętym?

Dziś wszyscy kojarzymy Miłosza jako wielkiego poetę i laureata Nagrodą Nobla. Nie zawsze jednak odbiór jego osoby i twórczości był tak pozytywny. Gdy po II wojnie światowej do władzy w Polsce doszli komuniści, Miłosz pracował jako attaché kulturalny PRL w Nowym Jorku i Waszyngtonie oraz sekretarz Ambasady w Paryżu. (Co ciekawe, nie napisał wtedy żadnej książki, koncentrując się na artykułach do polskiej prasy.) Wrócił do kraju w 1949 roku i władza szybko uznała go za „jednostkę ideologicznie całkowicie obcą”. Odebrano mu paszport, który zwrócono dopiero po interwencji ministra spraw zagranicznych Zygmunta Modzelewskiego. Miłosz niemal natychmiast wyjechał do Paryża i złożył podanie o wyjazd do USA, lecz tam postrzegany był jako komunista i zgody na pobyt nie otrzymał. Poprosił o azyl we Francji, a następnie na specjalnej konferencji wyjaśnił, dlaczego nie może mieszkać w Polsce i pracować dla polskiego reżimu. Był pierwszym artystą z komunistycznego kraju, który w tak oficjalny sposób zerwał więzi z ojczyzną. W rezultacie jego twórczość była w Polsce zakazana przez 30 lat – aż do momentu otrzymania przez niego Nagrody Nobla. Przyjechał wtedy do ojczyzny, gdzie spotkał się z Lechem Wałęsą i Janem Pawłem II.
Co ciekawe, kontrowersje otaczały Miłosza nawet po śmierci. Gdy pojawił się pomysł pochowania go w Krypcie Zasłużonych na Skałce – obok m.in. Stanisława Wyspiańskiego czy Adama Asnyka – wiele osób protestowało, twierdząc, że był on poetą antypolskim i antykatolickim. Powstał nawet Społeczno-Patriotyczny Komitet Protestacyjny, a do manifestacji dołączył reprezentant Młodzieży Wszechpolskiej. Protesty uciszył dopiero publiczny komunikat Jana Pawła II potwierdzający przyjęcie przez niego sakramentów.