IMIESŁÓW – ta dziwna forma czasownika

Imie­sło­wy — zmo­ra uczniów i wszyst­kich, któ­rzy piszą. Wymu­sza­ją kon­kret­ną skład­nię i inter­punk­cję. To nie­oso­bo­wa for­ma cza­sow­ni­ka. Taki sza­lo­ny gracz na boisku pił­kar­skim (10 człon­ków dru­ży­ny), któ­ry jako bram­karz — gra w pił­kę noż­ną, a łapie w ręce. War­to wiedzieć!

Imie­sło­wy to nie­oso­bo­wa for­ma cza­sow­ni­ka, któ­ra jest jak syren­ka: to hybry­da cza­sow­ni­ka z przy­miot­ni­kiem lub przy­słów­kiem. Wyróż­nia­my nastę­pu­ją­ce rodza­je imiesłowów:
a) przy­miot­ni­ko­wy: (jaki?)
czyn­ny –ący np. malujący
bier­ny –ny np. malowany
b) przy­słów­ko­wy: (jak?)
współ­cze­sny –ąc np. malując
uprzed­ni ‑wszy np. nama­lo­waw­szy (two­rzo­ny od form dokonanych)

Zapa­mię­taj!
Nie moż­na użyć imie­sło­wu, gdy orze­cze­nie odno­si się do inne­go wyko­naw­cy czyn­no­ści niż imiesłów. 
Imie­sło­wy przy­słów­ko­we zawsze oddzie­laj prze­cin­kiem od innych form czasownika.