Człowiek w relacji z Bogiem. Omów zagadnienie na podstawie znanych Ci fragmentów Księgi Psalmów. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Wstęp (wprowadzenie):

Relacja człowieka z Bogiem w każdej religii i kulturze cechuje się hierarchicznością. Zarówno w chrześcijaństwie, jak i w mitologii greckiej, Bóg jest tym, który dał życie człowiekowi i nim kieruje, dlatego ludzie powinni okazywać mu szacunek oraz prawidłowo okazywać swoją religijność. Stary Testament jednoznacznie określił prawidłowe relacje człowieka z Bogiem – „Księga Koheleta” wskazuje, że los człowieka zależy wyłącznie od woli Stwórcy, natomiast złamanie boskiego zakazu zawsze spotka się z karą (tak jak stało się to w przypadku Adama i Ewy, których losy opisano w „Księdze Rodzaju”). W związku z tym człowiek zawsze powinien pamiętać o tym, że Bóg jest najważniejszym bytem, z którym nie powinno się podejmować dyskusji.

Przykład z lektury:

O relacji człowieka z Bogiem świadczy już sama budowa „Księgi Psalmów”, która składa się z utworów błagalnych, dziękczynnych, pochwalnych i dydaktycznych. Autorzy psalmów (w tym również Dawid – autor największej liczby tych utworów) podkreślają całkowite zawierzenie Bogu swojego życia – wiedzą, że wszystko, co spotyka człowieka, wynika z woli Stwórcy. Stąd więc wszystkie modlitwy wygłaszane przez autorów psalmów, którzy między innymi wychwalają Boga oraz proszą go o pomoc (np. w Modlitwie prześladowanego lub Modlitwie oczernianego). Istotną myśl „Księgi Psalmów” przekazuje Dawidowy Psalm 23 – „Pan jest moim pasterzem”. Dawid pisze, że Bóg pozwala mu „leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi [go] nad wody” i „orzeźwia” jego duszę. Psalm wyraża również bezgraniczne zaufanie do Boga i jego rozkazów – świadczą o tym słowa: „chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną”. Podobny wydźwięk ma Psalm 130 (incipit: „Z głębokości wołam do Ciebie, Panie”), w którym autor głosi, że w Bogu pokłada nadzieję na odkupienie swoich win. Każdy człowiek grzeszy, ale Stwórca udziela przebaczenia, ponieważ miłuje ludzi. Człowiek powinien więc jedynie kierować się bojaźnią, czyli okazywać swoją religijność w odpowiedni sposób. Dzięki temu, jak wskazuje Psalm 1, możliwe jest otrzymanie łaski podczas Sądu Ostatecznego, ponieważ „Pan uznaje drogę sprawiedliwych, a droga występnych zaginie”.

Kontekst:

Prometeusz, jeden z greckich tytanów, podarował ogień słabym, niemogącym bronić się przed zwierzętami ludziom. Czyn ten nie spodobał się Zeusowi, ponieważ „obawiał się [on] wszystkiego, co pochodzi z ziemi”. Dar ognia dał człowiekowi wiele możliwości i umożliwił zapanowanie nad naturą, co do tej pory było wyłączną domeną bogów. W związku z tym rozwścieczony Zeus postanowił zemścić się na ludziach i stworzył wraz z innymi bogami Pandorę – piękną boginię wyposażoną w szczelnie zamkniętą beczkę. Wskutek rozmaitych wydarzeń beczka została otwarta, a jej zawartość (smutki, troski, nędze i choroby) obsiadły ludzkość. Tylko w ten sposób – poprzez zesłanie nieszczęść – Zeus mógł utrzymać kontrolę nad człowiekiem.

Zakończenie (podsumowanie):

Człowiek w relacji z Bogiem powinien zawsze pamiętać o swojej marności. Zarówno Stary Testament, jak i wierzenia Greków zakładają bezwzględną wyższość absolutu nad ludzkością. Biblijne psalmy podkreślają nikłe znaczenie człowieka – utwory pochwalne, błagalne, dziękczynne i dydaktyczne wychwalają Boga, a także ukazują nadzieję, którą ludzie pokładają w Stwórcy.