Droga romantycznego indywidualisty do dojrzałości. Omów zagadnienie na podstawie Kordiana Juliusza Słowackiego. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Wstęp (wprowadzenie):

Artyści romantyzmu często przedstawiali bohaterów, którzy przeżywali zawód ówczesnym światem i stawali się indywidualistami. Postaci te całkowicie oddawały się walce o niepodległość Polski, a ich przemiana wynikała z buntu wobec bierności świata.

Rozwinięcie („Kordian”):

Taką drogę przebył Kordian, który w momencie rozpoczęcia akcji utworu był piętnastoletnim młodzieńcem pozbawionym celu w życiu. Był nieszczęśliwie zakochany w Laurze, pragnął czynu, ale nie wiedział, w którą stronę powinien pójść. Jego sługa, Grzegorz, opowiedział mu trzy historie przedstawiające możliwe ścieżki: w historii o Janku, co szył psom buty, przedstawił losy człowieka spełnionego w swoim fachu, ale niezaangażowanego w życie polityczne; w opowieści o walkach w Egipcie ukazał pracę zespołową na rzecz uzyskania niepodległości; natomiast w losach Kazimierza zawarł ideę poświęcenia i spisku przeciw złemu władcy. W młodości Kordian nie wybrał jednak żadnej z trzech dróg – podporządkował swoje życie uczuciu do Laury i próbował popełnić samobójstwo.

Lata później Kordian zaczął szukać sensu życia podczas podróży po Europie. Z każdą kolejną wizytą coraz bardziej wątpił w ideały – w Londynie dowiedział się, że światem rządzi pieniądz, w Dover dostrzegł oderwanie literatury od rzeczywistości, we Włoszech zwątpił w bezinteresowną miłość, natomiast w Rzymie dowiedział się, że papieża nie interesowały sprawy jego wiernych z ziem polskich.

Doświadczenia zebrane podczas podróży sprawiły, że Kordian znalazł sens w życiu. W słynnych słowach „Jam jest posąg człowieka na posągu świata” wyraził konieczność indywidualnej walki o dobro ojczyzny. Zrozumiał, że nie mógł liczyć na pomoc, ponieważ inni ludzie kierowali się wyłącznie swoimi interesami. Indywidualizm Kordiana został ostatecznie potwierdzony podczas spotkania spiskowców – tytułowy bohater pojął, że nawet osoby pragnące śmierci cara, nie były gotowe na poświęcenie, dlatego podjął decyzję o zabiciu władcy w pojedynkę.

Rozwinięcie (kontekst):

Całkiem podobną drogę przedstawił w prologu III części „Dziadów” Adam Mickiewicz. Gustaw-Konrad zamienił się z nieszczęśliwie zakochanego romantycznego kochanka w postać zaangażowaną w odzyskanie niepodległości Polski. Bohater, podobnie jak Kordian, wierzył, że tylko on sam mógł zmienić losy ojczyzny – z tego względu w „Wielkiej improwizacji” obrażał Boga i domagał się „rządu dusz”. Nie był „posągiem człowieka”, lecz nazywał się „Milijon” – bo za miliony kochał i cierpiał katusze.

Zakończenie (podsumowanie):

Kordian i Konrad byli bohaterami, których postawę uzasadniała sytuacja polityczna: Polska znajdowała się pod zaborami, a postępująca rusyfikacja (nasilona po upadku powstania listopadowego) coraz mocniej zagrażała narodowej tożsamości. Obaj bohaterowie pojęli sens życia (uważali, że była nim walka o wolność) i obaj wiedzieli, że ich bój musiał być stoczony w pojedynkę. Rozczarowanie biernością świata i Boga zmuszał do ostatecznego poświęcenia, na które byli gotowi.