Jak funkcjonalnie wprowadzić kontekst w wypracowaniu na maturze? Przede wszystkim musisz zapamiętać jedną ważną rzecz: kontekst zawsze idzie w dwupaku, składa się z dwóch elementów. Pierwsza część to informacja, np. przykład z innego utworu, wydarzenie historyczne czy nawiązanie do biografii autora. Jednak to nie koniec, bo jest jeszcze druga równie istotna część, czyli wyjaśnienie, co wynika z tego porównania. Inaczej mówiąc, musisz przywołać informację, a potem wyjaśnić, po co to robisz. W wypracowaniu zawsze musisz poprowadzić egzaminatora za rączkę, nikt nie będzie się domyślać, o co ci chodziło.
I teraz przykład: jeżeli masz temat „Niebezpieczeństwo idealizowania rzeczywistości”, możesz podać argument o tym, że ludzie idealizują rzeczywistość z powodu miłości i przez to nie dostrzegają, że podejmują niewłaściwe decyzje. Przykładem tego jest oczywiście postawa Wokulskiego, który nie dostrzega, że Łęcka go wykorzystuje, a kiedy się orientuje, jest załamany, czuje, że zawalił mu się świat i kładzie się na torach.
Lektura odhaczona, teraz musimy dołożyć kontekst. Nie wystarczy samo napisanie, że podobna sytuacja miała miejsce np. w „Cierpieniach młodego Wertera” lub „Dziadach cz. IV”. Żeby kontekst był funkcjonalny, musimy napisać coś więcej: na przykład to, że zawód miłosny i próba samobójcza Wokulskiego świadczyła o jego romantycznej naturze. Było to zachowanie typowe dla bohaterów werterycznych (takich jak Werter, czy Gustaw), którzy w obliczu nieodwzajemnionej miłości nie widzieli sensu życia. Nie musimy pisać długiego akapitu – ale wystarczająco wyjaśniamy, czemu w ogóle wspominamy Gustawa czy Wertera w kontekście Wokulskiego.