Jaka była geneza „Sonetów krymskich”?

Geneza „Sonetów krymskich”

Adam Mickiewicz za udział w Towarzystwie Filomatów został zesłany w głąb Rosji z możliwością wyboru miejsca – wyjechał więc do Petersburga, a następnie do Odessy, gdzie miał objąć posadę nauczyciela. Jego „zesłanie”, choć słowo to brzmi groźnie, okazało się mniej dramatyczne, niż mogłoby się wydawać. Jako 27-letni poeta, otrzymał stanowisko nauczyciela z pensją zapewnioną przez rząd carski. Mimo że nie podjął faktycznej pracy dydaktycznej, regularnie otrzymywał wynagrodzenie. W Odessie szybko stał się cenionym uczestnikiem towarzyskich spotkań. Mógł też poznawać okolicę, więc od 29 sierpnia do 27 września 1825 roku podróżował na Krym w towarzystwie będącej na usługach policji carskiej Karoliny Sobańskiej (z którą Mickiewicz miał romans) i jej męża Hieronima, generała Iwana (Jana) Witta (także kochanka Karoliny), brata Sobańskiej – przyszłego pisarza Henryka Rzewuskiego, szpiega carskiego Aleksandra Boszniaka i Kałusowskiego, zarządcy dóbr Sobańskich. W trakcie podróży notował historie, wrażenia, a po powrocie do Odessy wykorzystał inspiracje i stworzył cykl 18 sonetów. Wiersze opublikował w Moskwie w 1826 roku pod tytułem „Sonety” – razem z „Sonetami odeskimi” i przekładem „Widoku gór ze stepów Kozłowa” na język perski. 

Pierwsze tłumaczenie jednego z sonetów zainicjował sam autor. „Widok gór ze stepów Kozłowa” przetłumaczył na perski Mirza Dżafar Topczybasz z Uniwersytetu Petersburskiego. Mickiewicz chciał tym tłumaczeniem podkreślić orientalny charakter tomiku. 

Warto wspomnieć, że Krym w czasach autora należał do Rosji. Zamieszkiwany był przez Tatarów, a Mickiewicz, jak przystało na romantyka, był podróżnikiem zafascynowanym orientem, zatem zawarł w wierszach nawiązania do mitologii perskiej, Biblii i islamu.