Miłość jako siła motywująca do działania. Omów zagadnienie na podstawie Lalki Bolesława Prusa. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Wstęp (wprowadzenie):

Miłość to jedna z najważniejszych potrzeb człowieka – o jej znaczeniu świadczy fakt, że w hierarchii Maslowa umieszczona została zaraz po potrzebach fizjologicznych i potrzebie bezpieczeństwa. Dla tego uczucia człowiek jest w stanie zrobić wiele (często nawet poświęcić własne życie). Nie ulega wątpliwości, że miłość jest siłą motywującą do działania: sprawia, że znika lęk przed ryzykiem.

Rozwinięcie („Lalka”):

Ujrzenie Izabeli Łęckiej w teatrze było momentem przełomowym w życiu Stanisława Wokulskiego. Wtedy właśnie, motywowany chęcią zdobycia przychylności arystokratki, postanowił pomnożyć majątek i wkupić się w łaski jej otoczenia. Wiedział doskonale, że jego pochodzenie będzie stanowić przeszkodę. Jedynej szansy upatrywał więc w pojawieniu się w kręgach arystokracji jako kupiec dysponujący dużymi zasobami gotówki. Podczas pobytu w Bułgarii czuł wielką tęsknotę, niemniej jednak cel pozwolił mu przetrwać trudny czas z dala od ojczyzny. Gdy to mu się udało, postanowił zbliżyć się do Tomasza Łęckiego – zaproponował mu między innymi utworzenie spółki. Miłość do Izabeli pozwoliła mu przetrwać wszystkie trudne momenty (w tym, między innymi, pogardę ze strony arystokratów), a także stała się motorem napędowym jego poczynań – dla niej porzucił nawet pasję, jaką była nauka.

Rozwinięcie (kontekst):

Nie zawsze jednak miłość musi oznaczać romantyczne uczucie pełne pożądania. W literaturze nie brakuje przykładów innej miłości – np. Antygony do jej brata Polinejkesa lub Jezusa do ludzkości. W ich przypadku uczucie to również było siłą motywującą do działania. Antygona, pragnąc zapewnić swojemu bratu godny pochówek, zgodny z prawami boskimi, była gotowa pogrzebać ciało wbrew zakazowi króla Teb Kreona. Wiedziała, że konsekwencją tego działania będzie skazanie jej na śmierć, mimo to jednak postanowiła dochować tradycji. Z kolei miłość Jezusa do ludzkości sprawiła, że był gotów poświęcić się i umrzeć na krzyżu. Wiedział, że tylko przez swoją śmierć będzie w stanie zapewnić ludzkości życie wieczne. Przyjął cierpienie, aby uratować tych, których miłował.

Zakończenie (podsumowanie):

Zarówno Stanisław Wokulski, jak i Antygona oraz Jezus byli zmotywowani do działania przede wszystkim przez miłość. Choć każda z postaci odczuwała ją na inny sposób, wszyscy byli w stanie poświęcić siebie samych. Wiedzieli bowiem, że miłość jest najważniejszym elementem życia człowieka.