Onet: “Nie ma co się przesadnie cieszyć ani przesadnie smucić. Zdrowy stoicyzm wydłuża życie.” Opowieści o ADHD [FRAGMENT KSIĄŻKI]

Ane­ta Kory­ciń­ska w swo­jej książ­ce “Radio w mojej gło­wie” zebra­ła wypo­wie­dzi osób, któ­re żyją z póź­no zdia­gno­zo­wa­nym ADHD. Opo­wia­da tak­że o wła­snym doświad­cze­niu. Dzię­ki oso­bi­stym histo­riom, opi­som dro­gi do wewnętrz­ne­go pozna­nia i okieł­zna­nia ADHD, łatwiej jest zro­zu­mieć ludzi, któ­rzy uro­dzi­li się neuroatypowi.

Przy­wy­kli­śmy do tego, że o ADHD mówi się w szko­le. Dzie­ci, któ­re są nad­po­bu­dli­we rucho­wo, nie potra­fią skon­cen­tro­wać się na lek­cjach, mogą być podej­rze­wa­ne o zespół nad­po­bu­dli­wo­ści psy­cho­ru­cho­wej z defi­cy­tem uwa­gi lub z bra­kiem kon­cen­tra­cji uwa­gi. Jed­nak nie moż­na zapo­mi­nać, że ADHD wystę­pu­je też u ludzi doro­słych. To, że nie zdia­gno­zo­wa­no tego zabu­rze­nia w dzie­ciń­stwie, nie zna­czy, że nie może być ono wykry­te w póź­niej­szym życiu. Wie­le osób doro­słych nie wie, dla­cze­go czu­ją się w swym oto­cze­niu nie­swo­jo, wciąż w gło­wie huczą im myśli na sto tema­tów, uczą się nowych rze­czy w innym tem­pie, sta­le gubią waż­ne przed­mio­ty lub wciąż czu­ją nie­uza­sad­nio­ny nie­po­kój. “Radio w mojej gło­wie. Opo­wie­ści o ADHD” Ane­ty Kory­ciń­skiej poka­zu­je, jak wyglą­da życie z dia­gno­zą ADHD i jak funk­cjo­no­wać w zgo­dzie ze sobą.