Postaci/ bohaterowie „Przedwiośnia”

Antoni Lulek
— kolega Cezarego z uczelni, przebywał w więzieniach rosyjskich i niemieckich, dziś studiuje prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Komunista, wróg burżuazji i zwolennik rewolucji chciałby, aby Polska stała się częścią ZSRR. Nie uważa, by PPS wspierało robotników. Ma duży wpływ na Cezarego, jest inteligentny i oczytany — i tu uwaga: marzy o rewolucji, ale zna ją jedynie z książek. Zaczytuje się w Marksie.
Białynia
— inżynier, nie chciał pomóc Sewerynowi i Cezaremu w dostaniu się do pociągu do Polski, chociaż znał się z Sewerynem z pracy.
Bogumił Jastrun
— przechowywał walizkę Seweryna w Moskwie. Nazywany przyjacielem.
Buławnik
— współlokator Cezarego, gdy ten wrócił z Nawłoci. Zamożny odkupił frak od Cezarego, pożyczał pieniądze Lulkowi.
Cezary Grzegorz Baryka
— syn Seweryna i Jadwigi. Urodził się w Baku. Jako dziecko jest chłopcem spokojnym, w okresie dorastania zaczyna sprawiać problemy wychowawcze, fascynuje go rewolucja październikowa. Jako młody mężczyzna jest szczerze zatroskany losem Polski. To bohater dynamiczny, jego losy są jak losy Polski po odzyskaniu niepodległości — oboje uczą się korzystać z wolności i szukają właściwej drogi życiowej. Jest jak bohater romantyczny — zbuntowany, rozdarty wewnętrznie, nieszczęśliwie zakochany (w Laurze), później zweryfikuje swoje poglądy.
Ciotki Hipolita
— Aniela i Wiktoria.
Gruboszewski
— ekonom z folwarku Chłodek
Hipolit Wielosławski
— przyjaciel Cezarego Baryki z czasów wojny. Główny bohater ratuje przyjacielowi życie, kiedy obaj walczą w wojnie polsko-bolszewickiej. W zamian za to Hipolit zaprasza przyjaciela do swojej rodzinnej posiadłości w Nawłoci i ma nadzieję, że zeswata go z kuzynką Karoliną. Kocha konie.
Jadwiga z Dąbrowskich Barykowa
— matka Cezarego. W czasie rewolucji bolszewickiej samotnie sprawuje opiekę nad synem. Bardzo tęskni za domem, Siedlcami (w młodości miała adoratora — Szymona Gajowca). Skierowano ją w Baku do ciężkich prac portowych. Umiera, nie doczekawszy powrotu męża.
Jędrek
— woźnica, stajenny Wielosławskich
Karolina Szarłatowiczówna
— cioteczna siostra Hipolita. Przed rewolucją była dziedziczką majtku na Ukrainie (herbu Rogala), przebywała wtedy na pensji w Warszawie. Została sierotą i zamieszkałą w Nawłoci. Jest zakochana w Cezarym Baryce i to jej pierwsza miłość, ale nie cieszy się zbyt długo szczęściem. Umiera otruta przez Wandę strychniną, przed śmiercią zawrze ślub z Cezarym (symboliczny).
Ksiądz Anastazy
— przyrodni brat Hipolita Wielosławskiego, towarzyski, zbytnio nie przejmuje się pracą, lubi wypić alkohol, długo spać, wiecznie musi biec do kościoła na poranną mszę. Raz wraca pijany do domu i wchodzi na młody świerk, który utkwi mu pod sutanną i go porani. Zmienia się i poważnieje, gdy Karolina umiera, nakłania wtedy Cezarego do spowiedzi.
Księżna Szczerbatow-Mamajew
– Jadwiga z Cezarym spotykają ją w porcie, matka bohatera udziela jej i jej czterem córkom schronienia, Księżna pokazuje wówczas, że udało jej się ukryć przed bolszewikami kilka złotych monet, które raniły jej ciało. Niestety w nocy w mieszkaniu Barykowej przeprowadzono rewizję. Księżnę wraz z córkami zabierają do więzienia.
Laura Kościeniecką
— wdowa, zaledwie dwa lata starsza od Cezarego, ale ukazana jako dojrzała kobieta. Właścicielka posiadłości Leniec, która sąsiaduje z Nawłocią. Arystokratka. Jest narzeczoną Władysława Barwickiego. Ma romans z Cezarym. Ostatecznie wychodzi za mąż za Barwickiego, bo to się bardziej opłaca, na dodatek jest jedyną szansą, by jej reputacja nie ucierpiała.
Maciejunio
— lokaj w Nawłoci, bardzo dba o Cezarego.
Michaś Skalnicki
— wuj Hipolita.
Seweryn Baryka
— ojciec Cezarego. Pracuje w przemyśle naftowym w Baku, jest typem dorobkiewicza, ale z czasem staje się legionistą (najpierw powołany do armii carskiej, przejdzie na stronę polską). W 1914 r. zostaje skierowany na front, a kiedy wraca do Baku, jego żona już nie żyje. To przedstawiciel pokolenia szlacheckich demokratów marzy o szczęśliwym kraju (stąd idea szklanych domów). Pielęgnuje też pamięć po dziadzie Kalikście, który brał udział w postaniu listopadowym. Namawia syna, aby ten wyjechał wraz z nim do niepodległej Polski, umiera, zanim do niej dotrze.
Storzan
— osoba z niepełnosprawnością, porusza się na ruchomym wózku, ale jest zawsze elegancki, magnat, właściciel pałacu w Odolanach.
Szymon Gajowiec
— w młodości był skrycie zakochany w Jadwidze, kawaler. Pochodzi z chłopstwa labo drobnej szlachty. To były piłsudczyk, socjalista. Urzędnik w ministerstwie skarbu. Mieszka w Warszawie. Jest zafascynowany sylwetkami swoich „nauczycieli” Marianem Bohuszem (czyli Józefem Karolem Potockim, poetą, socjologiem, redaktorem warszawskiego „Głosu”), Stanisławem Krzemińskim (publicystą, socjologiem, członkiem Rady Narodowej podczas powstania styczniowego) i Edwardem Abramowskim (ziomka Żeromskiego, socjologa i psychologa, twórcy utopijnego projektu spółdzielczości, która może zaistnieć dzięki wspólnej pracy na rzecz oświaty, sztuki i braterstwa). Każdy z nich wnosił unikalne wartości i metody nauczania, które miały ogromny wpływ na jego rozwój intelektualny i zawodowy (a przy okazji ukazują oni etos inteligencki, są wzorami dla Cezarego, bo kierują się w życiu wiedzą, dobrem społeczeństwa, patriotyzmem, idealizmem). Gdy Cezary przybywa do stolicy, ten daje mu mieszkanie, opiekę i pracę. Jest wrogiem rewolucji, zwolennikiem reform, pracy organicznej, ewolucjonizmu społecznego, człowiekiem o prawicowych poglądach. Chce zmienić wojsko, finanse, oświatę, rolnictwo, ale wie, że nie da się takich zmian wprowadzić szybko. Potrzeba czasu.
Turzyccy
— zarządcy Nawłocią, Karolina została otruta przez Wandę, ich siostrzenicę, w ich domu.
Wanda Okszyńska
— jest tu na pensji. Matka, by ją chronić, wysyła ją do posiadłości wuja, zarządcy majątku w Nawłoci, Turzyckiego, bo ojciec nie może znieść jej niepełnosprawności intelektualnej. Poznajemy ją, gdy zdała z piątej do szóstej klasy, chociaż ma 16 lat. Ma trudności z nauką, ale nauczyła się grać na fortepianie i robi to wspaniale. U Turzyckich nie ma dostępu do instrumentu, ale dzięki Karolinie może korzystać z fortepianu Wielosławskich. Raz gra na cztery ręce Liszta (“Tańce węgierskie”) z Cezarym i wtedy się w nim zakochuje. Jest zazdrosna o jego relacje z Karoliną Szarłatowiczówną. Zostaje podejrzana o otrucie dziewczyny, ale nie udaje się przedstawić dowodów dokonania przez nią tego czynu.
Wojciunio
— kucharz w Nawłoci, jąka się.