Postaci/ bohaterowie “Przedwiośnia”

Anto­ni Lulek
— kole­ga Ceza­re­go z uczel­ni, prze­by­wał w wię­zie­niach rosyj­skich i nie­miec­kich, dziś stu­diu­je pra­wo na Uni­wer­sy­te­cie War­szaw­skim. Komu­ni­sta, wróg bur­żu­azji i zwo­len­nik rewo­lu­cji chciał­by, aby Pol­ska sta­ła się czę­ścią ZSRR. Nie uwa­ża, by PPS wspie­ra­ło robot­ni­ków. Ma duży wpływ na Ceza­re­go, jest inte­li­gent­ny i oczy­ta­ny — i tu uwa­ga: marzy o rewo­lu­cji, ale zna ją jedy­nie z ksią­żek. Zaczy­tu­je się w Mark­sie.
Bia­ły­nia
— inży­nier, nie chciał pomóc Sewe­ry­no­wi i Ceza­re­mu w dosta­niu się do pocią­gu do Pol­ski, cho­ciaż znał się z Sewe­ry­nem z pra­cy.
Bogu­mił Jastrun
— prze­cho­wy­wał waliz­kę Sewe­ry­na w Moskwie. Nazy­wa­ny przy­ja­cie­lem.
Buław­nik
— współ­lo­ka­tor Ceza­re­go, gdy ten wró­cił z Nawło­ci. Zamoż­ny odku­pił frak od Ceza­re­go, poży­czał pie­nią­dze Lul­ko­wi.
Ceza­ry Grze­gorz Bary­ka
— syn Sewe­ry­na i Jadwi­gi. Uro­dził się w Baku. Jako dziec­ko jest chłop­cem spo­koj­nym, w okre­sie dora­sta­nia zaczy­na spra­wiać pro­ble­my wycho­waw­cze, fascy­nu­je go rewo­lu­cja paź­dzier­ni­ko­wa. Jako mło­dy męż­czy­zna jest szcze­rze zatro­ska­ny losem Pol­ski. To boha­ter dyna­micz­ny, jego losy są jak losy Pol­ski po odzy­ska­niu nie­pod­le­gło­ści — obo­je uczą się korzy­stać z wol­no­ści i szu­ka­ją wła­ści­wej dro­gi życio­wej. Jest jak boha­ter roman­tycz­ny — zbun­to­wa­ny, roz­dar­ty wewnętrz­nie, nie­szczę­śli­wie zako­cha­ny (w Lau­rze), póź­niej zwe­ry­fi­ku­je swo­je poglą­dy.
Ciot­ki Hipo­li­ta
— Anie­la i Wik­to­ria.
Gru­bo­szew­ski
— eko­nom z fol­war­ku Chło­dek
Hipo­lit Wie­lo­sław­ski
— przy­ja­ciel Ceza­re­go Bary­ki z cza­sów woj­ny. Głów­ny boha­ter ratu­je przy­ja­cie­lo­wi życie, kie­dy obaj wal­czą w woj­nie pol­sko-bol­sze­wic­kiej. W zamian za to Hipo­lit zapra­sza przy­ja­cie­la do swo­jej rodzin­nej posia­dło­ści w Nawło­ci i ma nadzie­ję, że zeswa­ta go z kuzyn­ką Karo­li­ną. Kocha konie.
Jadwi­ga z Dąbrow­skich Bary­ko­wa
— mat­ka Ceza­re­go. W cza­sie rewo­lu­cji bol­sze­wic­kiej samot­nie spra­wu­je opie­kę nad synem. Bar­dzo tęsk­ni za domem, Sie­dl­ca­mi (w mło­do­ści mia­ła ado­ra­to­ra — Szy­mo­na Gajow­ca). Skie­ro­wa­no ją w Baku do cięż­kich prac por­to­wych. Umie­ra, nie docze­kaw­szy powro­tu męża.
Jędrek
— woź­ni­ca, sta­jen­ny Wie­lo­sław­skich
Karo­li­na Szar­ła­to­wi­czów­na
— cio­tecz­na sio­stra Hipo­li­ta. Przed rewo­lu­cją była dzie­dzicz­ką majt­ku na Ukra­inie (her­bu Roga­la), prze­by­wa­ła wte­dy na pen­sji w War­sza­wie. Zosta­ła sie­ro­tą i zamiesz­ka­łą w Nawło­ci. Jest zako­cha­na w Ceza­rym Bary­ce i to jej pierw­sza miłość, ale nie cie­szy się zbyt dłu­go szczę­ściem. Umie­ra otru­ta przez Wan­dę strych­ni­ną, przed śmier­cią zawrze ślub z Ceza­rym (sym­bo­licz­ny).
Ksiądz Ana­sta­zy
— przy­rod­ni brat Hipo­li­ta Wie­lo­sław­skie­go, towa­rzy­ski, zbyt­nio nie przej­mu­je się pra­cą, lubi wypić alko­hol, dłu­go spać, wiecz­nie musi biec do kościo­ła na poran­ną mszę. Raz wra­ca pija­ny do domu i wcho­dzi na mło­dy świerk, któ­ry utkwi mu pod sutan­ną i go pora­ni. Zmie­nia się i poważ­nie­je, gdy Karo­li­na umie­ra, nakła­nia wte­dy Ceza­re­go do spo­wie­dzi.
Księż­na Szczer­ba­tow-Mama­jew
- Jadwi­ga z Ceza­rym spo­ty­ka­ją ją w por­cie, mat­ka boha­te­ra udzie­la jej i jej czte­rem cór­kom schro­nie­nia, Księż­na poka­zu­je wów­czas, że uda­ło jej się ukryć przed bol­sze­wi­ka­mi kil­ka zło­tych monet, któ­re rani­ły jej cia­ło. Nie­ste­ty w nocy w miesz­ka­niu Bary­ko­wej prze­pro­wa­dzo­no rewi­zję. Księż­nę wraz z cór­ka­mi zabie­ra­ją do wię­zie­nia.
Lau­ra Koście­niec­ką
— wdo­wa, zale­d­wie dwa lata star­sza od Ceza­re­go, ale uka­za­na jako doj­rza­ła kobie­ta. Wła­ści­ciel­ka posia­dło­ści Leniec, któ­ra sąsia­du­je z Nawło­cią. Ary­sto­krat­ka. Jest narze­czo­ną Wła­dy­sła­wa Bar­wic­kie­go. Ma romans z Ceza­rym. Osta­tecz­nie wycho­dzi za mąż za Bar­wic­kie­go, bo to się bar­dziej opła­ca, na doda­tek jest jedy­ną szan­są, by jej repu­ta­cja nie ucier­pia­ła.
Macie­ju­nio
— lokaj w Nawło­ci, bar­dzo dba o Ceza­re­go.
Michaś Skal­nic­ki
— wuj Hipo­li­ta.
Sewe­ryn Bary­ka
— ojciec Ceza­re­go. Pra­cu­je w prze­my­śle naf­to­wym w Baku, jest typem dorob­kie­wi­cza, ale z cza­sem sta­je się legio­ni­stą (naj­pierw powo­ła­ny do armii car­skiej, przej­dzie na stro­nę pol­ską). W 1914 r. zosta­je skie­ro­wa­ny na front, a kie­dy wra­ca do Baku, jego żona już nie żyje. To przed­sta­wi­ciel poko­le­nia szla­chec­kich demo­kra­tów marzy o szczę­śli­wym kra­ju (stąd idea szkla­nych domów). Pie­lę­gnu­je też pamięć po dzia­dzie Kalik­ście, któ­ry brał udział w posta­niu listo­pa­do­wym. Nama­wia syna, aby ten wyje­chał wraz z nim do nie­pod­le­głej Pol­ski, umie­ra, zanim do niej dotrze.
Sto­rzan
— oso­ba z nie­peł­no­spraw­no­ścią, poru­sza się na rucho­mym wóz­ku, ale jest zawsze ele­ganc­ki, magnat, wła­ści­ciel pała­cu w Odo­la­nach.
Szy­mon Gajo­wiec
— w mło­do­ści był skry­cie zako­cha­ny w Jadwi­dze, kawa­ler. Pocho­dzi z chłop­stwa labo drob­nej szlach­ty. To były pił­sud­czyk, socja­li­sta. Urzęd­nik w mini­ster­stwie skar­bu. Miesz­ka w War­sza­wie. Jest zafa­scy­no­wa­ny syl­wet­ka­mi swo­ich „nauczy­cie­li” Maria­nem Bohu­szem (czy­li Józe­fem Karo­lem Potoc­kim, poetą, socjo­lo­giem, redak­to­rem war­szaw­skie­go „Gło­su”), Sta­ni­sła­wem Krze­miń­skim (publi­cy­stą, socjo­lo­giem, człon­kiem Rady Naro­do­wej pod­czas powsta­nia stycz­nio­we­go) i Edwar­dem Abra­mow­skim (ziom­ka Żerom­skie­go, socjo­lo­ga i psy­cho­lo­ga, twór­cy uto­pij­ne­go pro­jek­tu spół­dziel­czo­ści, któ­ra może zaist­nieć dzię­ki wspól­nej pra­cy na rzecz oświa­ty, sztu­ki i bra­ter­stwa). Każ­dy z nich wno­sił uni­kal­ne war­to­ści i meto­dy naucza­nia, któ­re mia­ły ogrom­ny wpływ na jego roz­wój inte­lek­tu­al­ny i zawo­do­wy (a przy oka­zji uka­zu­ją oni etos inte­li­genc­ki, są wzo­ra­mi dla Ceza­re­go, bo kie­ru­ją się w życiu wie­dzą, dobrem spo­łe­czeń­stwa, patrio­ty­zmem, ide­ali­zmem). Gdy Ceza­ry przy­by­wa do sto­li­cy, ten daje mu miesz­ka­nie, opie­kę i pra­cę. Jest wro­giem rewo­lu­cji, zwo­len­ni­kiem reform, pra­cy orga­nicz­nej, ewo­lu­cjo­ni­zmu spo­łecz­ne­go, czło­wie­kiem o pra­wi­co­wych poglą­dach. Chce zmie­nić woj­sko, finan­se, oświa­tę, rol­nic­two, ale wie, że nie da się takich zmian wpro­wa­dzić szyb­ko. Potrze­ba cza­su.
Turzyc­cy
— zarząd­cy Nawło­cią, Karo­li­na zosta­ła otru­ta przez Wan­dę, ich sio­strze­ni­cę, w ich domu.
Wan­da Okszyń­ska
— jest tu na pen­sji. Mat­ka, by ją chro­nić, wysy­ła ją do posia­dło­ści wuja, zarząd­cy mająt­ku w Nawło­ci, Turzyc­kie­go, bo ojciec nie może znieść jej nie­peł­no­spraw­no­ści inte­lek­tu­al­nej. Pozna­je­my ją, gdy zda­ła z pią­tej do szó­stej kla­sy, cho­ciaż ma 16 lat. Ma trud­no­ści z nauką, ale nauczy­ła się grać na for­te­pia­nie i robi to wspa­nia­le. U Turzyc­kich nie ma dostę­pu do instru­men­tu, ale dzię­ki Karo­li­nie może korzy­stać z for­te­pia­nu Wie­lo­sław­skich. Raz gra na czte­ry ręce Lisz­ta (“Tań­ce węgier­skie”) z Ceza­rym i wte­dy się w nim zako­chu­je. Jest zazdro­sna o jego rela­cje z Karo­li­ną Szar­ła­to­wi­czów­ną. Zosta­je podej­rza­na o otru­cie dziew­czy­ny, ale nie uda­je się przed­sta­wić dowo­dów doko­na­nia przez nią tego czy­nu.
Woj­ciu­nio
— kucharz w Nawło­ci, jąka się.