Wprowadzenie:

Asce­za to wyzby­cie się dóbr mate­rial­nych i powie­rze­nie życia Bogu. W chrze­ści­jań­stwie asce­za łączy się z taki­mi cno­ta­mi jak czy­stość (porzą­dek moral­ny w miło­ści), ubó­stwo (prze­ci­wień­stwo mate­ria­li­zmu) oraz posłu­szeń­stwo. Asce­za poja­wia się tak­że w innych reli­giach – m.in. w bud­dy­zmie moż­na spo­tkać mil­czą­cych mni­chów, któ­rzy poświę­ca­ją swo­je życie kon­tem­pla­cji. Nie­któ­rzy świę­ci, jak np. św. Alek­sy, umar­twia­li swo­je cia­ło. Uzna­wa­li je za chwi­lo­wą powło­kę i pie­lę­gno­wa­li tyl­ko rela­cję ze Stwór­cą. Inni nato­miast pro­wa­dzi­li asce­tycz­ny tryb życia (zre­zy­gno­wa­li z dóbr mate­rial­nych) ale poma­ga­li ludziom — jak św. Fran­ci­szek. Asce­za w lite­ra­tu­rze śre­dnio­wiecz­nej zosta­ła uka­za­na jako for­ma modli­twy i inwe­sty­cja w życie poza­gro­bo­we. Asce­ci zosta­li ogło­sze­ni boha­te­ra­mi i świę­ty­mi, ponie­waż potra­fi­li zwal­czyć swo­je sła­bo­ści i osią­gnę­li ide­ał wewnętrz­ne­go piękna.

Rozwinięcie (“Legenda o świętym Aleksym”):

W „Legen­dzie o świę­tym Alek­sym” jest przed­sta­wio­ny asce­ta, któ­rym jest tytu­ło­wy boha­ter. Świę­ty Alek­sy posta­no­wił oddać wszyst­kie dobra mate­rial­ne bied­nym, a same­mu żyć w bie­dzie, cho­ciaż pocho­dził z zamoż­nej rodzi­ny. Powie­rzył życie Bogu i w peł­ni mu się oddał. Dla św. Alek­se­go wszyst­kie rado­ści sta­no­wi­ły prze­szko­dę w kon­tak­cie z Bogiem, sam się oka­le­czał, aby być bliż­szy Bogu. Był asce­tą, ponie­waż zre­zy­gno­wał z życia w luk­su­sie (choć mógł). Poświę­cił się jał­muż­nie i zamiast gonić za pięk­nym cia­łem (co się robi np. współ­cze­śnie – patrz: dowol­ne fit kon­to na Insta­gra­mie), pie­lę­gno­wał pięk­no wewnętrzne.

Rozwinięcie (kontekst):

W „Kwiat­kach św. Fran­cisz­ka” spi­sa­nych przez uczniów św. Fran­cisz­ka uka­za­no inny rodzaj asce­zy. Jest to asce­za bez umar­twia­nia cia­ła, bez oka­le­cza­nia i bez samo­udrę­cze­nia. Według Fran­cisz­ka życie jest pięk­ne i dobre, a żeby żyć w zgo­dzie ze świa­tem i czuć radość, nie trze­ba ota­czać się bogac­twa­mi. Zamiast tego św. Fran­ci­szek poświę­cał się innym. Kochał on zwie­rzę­ta i roz­ma­wiał z nimi; poma­gał ludziom cho­rym na trąd i wszyst­kim odrzu­co­nym przez spo­łe­czeń­stwo. Jego asce­tyzm opie­rał się na odrzu­ce­niu dóbr, zało­że­niu bied­ne­go habi­tu i cho­dze­niu boso. Św. Fran­ci­szek uzna­wał, że radość życia obja­wia się w bra­ciach mniej­szych (zwie­rzę­tach), natu­rze i mini­ma­li­zmie — dla­te­go był pokorny.

Zakończenie (podsumowanie):

Zarów­no św. Alek­sy, jak i św. Fran­ci­szek byli asce­ta­mi. Św. Fran­ci­szek kochał natu­rę, poma­gał bied­nym i szu­kał Boga w ota­cza­ją­cym go świe­cie, a tak­że rezy­gno­wał z dobro­by­tu — poma­gał ludziom. Jego asce­za opie­ra­ła się na mini­ma­li­zmie i dawa­niu sie­bie innym. Św. Alek­sy przez swą asce­zę uczył nato­miast, że nie nale­ży lek­ce­wa­żyć żad­ne­go czło­wie­ka, nawet bied­ne­go. Nigdy nie wia­do­mo, czy nie skrzyw­dzi­my tego, któ­ry stoi ponad nami według hie­rar­chii ludz­kiej i boskiej. Ponad­to św. Alek­sy umar­twiał swo­je cia­ło na znak, że jest na zie­mi jedy­nie przez chwi­lę, a życie wiecz­ne cze­ka go po śmier­ci cielesnej.