FUNKCJA IMPRESYWNA – pod­czas trwa­nia komu­ni­ka­cji nadaw­ca w jakiś spo­sób wpły­wa na odbior­cę, nakła­nia do wyko­na­nia zada­nia lub chce wpły­nąć na poglądy

  1. Mowa osca­ro­wa Joaqu­ina Pho­eni­xa: „Myślę, że bar­dzo odłą­czy­li­śmy się od świa­ta przy­ro­dy. Wie­lu z nas zawi­ni­ło ego­cen­trycz­nym spo­so­bem patrze­nia na świat. Wie­rzy­my, że jeste­śmy cen­trum wszech­świa­ta. Wcho­dzi­my w przy­ro­dę i rabu­je­my ją dla zasobów” 
  2. Mowa osca­ro­wa Joaqu­ina Pho­eni­xa:  „Czu­je­my, że mamy pra­wo sztucz­nie zapłod­nić kro­wę i ukraść jej dziec­ko, choć krzy­czy ona w udrę­ce i co do tego nie może­my się mylić. Po czym bie­rze­my jej mle­ko, któ­re prze­cież jest dla jej cie­lę­cia i wle­wa­my je do naszej kawy oraz płat­ków śniadaniowych”.
  3. Kaza­nie ojca Pane­lo­ux w Dżu­mie: “Jeśli dziś dotknę­ła was Dżu­ma to zna­czy, że chwi­la zasta­no­wie­nia nade­szła. Spra­wie­dli­wi mogą być bez oba­wy, ale słusz­nie drżą źli.”
  4. Ojciec Pane­lo­ux zwra­ca­ją­cy się do dok­to­ra Rieux: “To budzi bunt, ponie­waż prze­kra­cza naszą mia­rę. Ale może powin­ni­śmy kochać to, cze­go nie umie­my pojąć” 
  5. Prze­mó­wie­nie Abra­ha­ma Lin­col­na “Powin­ni­śmy zaczerp­nąć od boha­te­rów odda­nie spra­wie, któ­rej oni cał­ko­wi­cie się poświę­ci­li. My win­ni­śmy tu posta­no­wić, że ich śmierć nie była darem­na, że ten naród, z Bożą pomo­cą, na nowo naro­dzi się w wolności”
  6. Prze­mó­wie­nie noblow­skie Olgi Tokar­czuk: “Speł­nio­ne marze­nia czę­sto nas roz­cza­ro­wu­ją. Oka­za­ło się, że nie jeste­śmy w sta­nie unieść tego ogro­mu infor­ma­cji, któ­ra zamiast jed­no­czyć, uogól­niać i uwal­niać – róż­ni­cu­je, dzie­li, zamy­ka w bań­kach, two­rzy wie­lość opo­wie­ści nie­przy­sta­ją­cych do sie­bie albo wręcz wro­gich sobie, antagonizujących.”
  7. Prze­mó­wie­nie noblow­skie Olgi Tokar­czuk: “Zamiast usły­szeć har­mo­nię świa­ta, usły­sze­li­śmy kako­fo­nię dźwię­ków, szum nie do znie­sie­nia, w któ­rym roz­pacz­li­wie pró­bu­je­my dosłu­chać się jakiejś naj­cich­szej melo­dii, naj­słab­sze­go cho­ciaż rytmu.”(tutaj tak­że jest funk­cja poetyc­ka chyba?)
  8. Prze­mó­wie­nie noblow­skie Olgi Tokar­czuk: “Kry­zys kli­ma­tycz­ny i poli­tycz­ny, w któ­rym dzi­siaj pró­bu­je­my się odna­leźć i któ­re­mu pra­gnie­my się prze­ciw­sta­wić, ratu­jąc świat, nie wziął się zni­kąd. Czę­sto zapo­mi­na­my, że nie jest to jakieś fatum i zrzą­dze­nie losu, ale rezul­tat bar­dzo kon­kret­nych posu­nięć i decy­zji eko­no­micz­nych, spo­łecz­nych i świa­to­po­glą­do­wych (w tym reli­gij­nych). Chci­wość, brak sza­cun­ku do natu­ry, ego­izm, brak wyobraź­ni, nie­koń­czą­ce się współ­za­wod­nic­two, brak odpo­wie­dzial­no­ści spro­wa­dzi­ły świat do sta­tu­su przed­mio­tu, któ­ry moż­na ciąć na kawał­ki, uży­wać i niszczyć.”
  9. “Kto rano wsta­je, temu Pan Bóg daje”
  10. “Nie czyń dru­gie­mu co Tobie nie miłe”
  11. “Poda­ruj sobie odro­bi­nę Luk­su­su! Jesteś tego warta”
  12. Maria Konop­nic­ka “Rota”: “Nie rzu­cim zie­mi, skąd nasz ród, Nie damy po­grześć mowy, Pol­ski my na­ród, pol­ski lud, Kró­lew­ski szczep pia­sto­wy, Nie damy by nas zniem­czył wróg...Tak nam do­po­móż Bóg! Tak nam do­po­móż Bóg!”
  13. Tade­usz Róże­wicz “List do ludo­żer­ców”: “Kocha­ni ludożercy/ nie patrz­cie wilkiem/ na człowieka/ któ­ry pyta o wol­ne miejsce/ w prze­dzia­le kolejowym”
  14. Adam Asnyk “Do mło­dych”: “Szu­kaj­cie praw­dy jasne­go płomienia!/ Szu­kaj­cie nowych, nie odkry­tych dróg.../ Za każ­dym kro­kiem w taj­ni­ki stworzenia/ Coraz się dusza ludz­ka rozprzestrzenia,/ I więk­szym sta­je się Bóg!”
  15. Adam Mic­kie­wicz “Oda do mło­do­ści”: “Razem, mło­dzi przyjaciele!.../ W szczę­ściu wszyst­kie­go są wszyst­kich cele;/ Jed­no­ścią sil­ni, rozum­ni sza­łem, Razem, mło­dzi przyjaciele!...”
  16. Zbi­gniew Her­bert “Prze­sła­nie pana Cogi­to”: “Idź dokąd poszli tam­ci do ciem­ne­go kresu/ po zło­te runo nico­ści two­ją ostat­nią nagrodę/ idź wypro­sto­wa­ny wśród tych co na kolanach”
  17. Julian Tuwim “Do pro­ste­go czło­wie­ka”: “Rżnij ka­ra­bi­nem w bruk uli­cy!/ Two­ja jest krew, a ich jest nafta!”