Łk 15, 11-32 („Przypowieść o synu marnotrawnym”)

Syn, który zabrał należną mu część majątku i ją roztrwonił, postanowił wrócić do swojego ojca, aby podjąć tam pracę. Udał się do domu głodny i bez grosza, pozbył się wszystkiego, co tylko do niego należało. Spodziewał się chłodnego przyjęcia, natomiast jego ojciec rzucił mu się na szyję, kazał sługom przynieść pierścień i założyć sandały na nogi.

Sandały są symbolem praw ludzi wolnych. Przywilej chodzenia w obuwiu odróżniał w obyczajowości starotestamentowej osoby wolne od niewolników. Rozkaz przyniesienia swojemu synowi sandałów oznacza tym samym ponowne nadanie statusu klasy wyższej; prawo do korzystania z wcześniej przysługujących praw.


Michał Milowicz „Sandały” (z filmu „Chłopaki nie płaczą”)

Podmiot liryczny opisuje swój wysoki poziom życia – ma wypasioną brykę, jest w klubach oblegany, zawsze uchodzi za najprzystojniejszego i najzabawniejszego w towarzystwie. Mimo to tęskni za czasami młodości; za normalnością, której symbolem są sandały ofiarowane na Boże Narodzenie przez miłość jego życia.

Sandały symbolizują przeciętne życie będące obiektem pożądania popularnych ludzi. Należą do porządku vulgus (powszechnego). Noszenie tego typu obuwia, podobnie jak niektóre zwykłe zachowania, nie przystoi celebrytom – sandały symbolizują tym samym wolność od norm obowiązujących w świecie blichtru.


Mitologia grecka

Sandały ze skrzydłami były atrybutem Hermesa, greckiego boga podróżnych. Umożliwiały mu one przelatywanie z miejsca na miejsce, co odróżniało go od śmiertelników.

Sandały ze skrzydłami symbolizują mobilność oraz możliwość szybkiego przemieszczania w różne zakątki świata. Jako atrybut boski, są niedostępne dla zwykłych ludzi – pokonują fizyczne ograniczenia i sprawiają, że człowiek może osiągać więcej.


Sia „Little Black Sandals”
Podmiota liryczna opowiada o swoim związku, w którym była więziona i doświadczała przemocy. Jej partner powiedział jej, że ją wypuści, jeśli tylko o to poprosi. Mimo to jednak nie miała w sobie na tyle siły, aby uciec. Zamiast myśleć głową, zaufała swoim stopom – wierzyła, że jej sandałki pozwolą jej wyrwać się z piekła.
Sandały znajdujące się na stopach symbolizują impulsywność, siłę. Podmiota liryczna nie była w stanie podjąć decyzji, zaufała nogom. Sandały z kolei nie analizują w nieskończoność: pozwalają iść przed siebie niezależnie od obaw i lęków.


Pieśń religijna „Sandały” (gdy uczniów swych posyłał Pan)

Podmiot liryczny śpiewa, że wyruszając w drogę, nie warto zabierać sandałów, płaszcza czy srebra. W czasie pielgrzymki należy wyzbyć się dóbr materialnych, dzięki czemu możliwe będzie lepsze zbliżenie do Boga. Utwór nawiązuje także do słów Jezusa (Mk 6,9), który nawoływał, aby apostołowie nie brali w drogę nic prócz sandałów. Piosenka pokazuje zatem jeszcze większe wyrzeczenie niż to, o które prosił Jezus.

Sandały symbolizują wygodę i dobra materialne. Chronią stopy przed bólem, wskutek czego mogą ingerować w boski plan (zdeterminowane, z góry opisane losy człowieka). Jako wynalazek ludzki przeciwstawiają się mocy Absolutu.


Kino miecza i sandałów

Kino miecza i sandałów to określenie gatunku filmów mitologiczno-historycznych, w których brakuje rzetelności historycznej. Prawdziwe wydarzenia oraz rekonstrukcje mieszają się z wyobrażeniami umacnianymi przez kulturę popularną oraz legendami i mitologią.

Sandały symbolizują skonwencjonalizowane przekonania na temat przeszłości. Jako umacniany przez popkulturę (szczególnie za sprawą obuwia Hermesa) symbol starożytności, stoją w sprzeczności z faktami – tym samym sprawiają, że kolejne dzieła kultury powielają ahistoryczne schematy i wyobrażenia.