Mesjanizm jako romantyczna idea poświęcenia. Omów zagadnienie na podstawie Dziadów części III Adama Mickiewicza. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Wstęp (wprowadzenie):

Mesjanizm to termin utworzony od imienia Mesjasza, postaci wspominanej w Starym Testamencie, którego przyjścia oczekiwał naród wybrany. Zbawiciel („pomazaniec”) miał zostać zesłany przez Boga, aby odbudować Izrael – miał zapewnić narodowi wybranemu wolność i panowanie nad światem. W chrześcijaństwie za Mesjasza uznano Jezusa Chrystusa – syna Bożego, który zstąpił na ziemię, złożył ofiarę i zmartwychwstał, dzięki czemu zapewnił ludziom zbawienie. Metafizyczna rola postaci, której cierpienie miało dać szczęście innym, było punktem wyjścia do rozkwitu idei mesjanizmu polskiego, czyli wierzenia, zgodnie z którym Polska miała być narodem wybranym, a jej poświęcenie miało zbawić świat. Przekonanie o specjalnej roli Polski i Polaków zyskało popularność w XIX wieku, zwłaszcza po upadku powstania listopadowego, i służyło przede wszystkim podtrzymywaniu nadziei na lepszą przyszłość: wierzono, że cierpienie narodu pod zaborami nie było nadaremne, doszukiwano się w nim sensu.

Rozwinięcie („Dziady” cz. III):

Koncepcja mesjanizmu w rozumieniu Adama Mickiewicza była romantyczną ideą poświęcenia narodu polskiego w celu zbawienia świata. Wieszcz narodowy uważał, że Polacy mieli specjalną rolę – byli łącznikiem między ludzkością a Bogiem, poprzez swoje cierpienie mieli zbawić ludzkość i zapewnić jej wstęp do Królestwa Bożego. Idea mesjanizmu została ukazana przede wszystkim w widzeniu księdza Piotra – scenie rozgrywającej się w Wielkanoc, za dnia. Doznanie duchownego można opisać jako ekstatyczne, stanowiło najwyższy stopień wtajemniczenia – do bernardyna przemówił sam Bóg…