Sztuka na maturze z polskiego: gorset może być symbolem walki o wolność i godność kobiet?

Antol­ka, Elżu­sia, dwie inne jesz­cze dziew­czy­ny wypro­sto­wa­ły się na zago­nach i z uśmie­cha­mi, z nie­do­wie­rza­niem, ale bez zdzi­wie­nia, patrza­ły na schy­la­ją­cą się ku zbo­żu pan­nę, w suk­ni z takie­goż per­ka­lu, jak ten, z któ­re­go uszy­te były ich kafta­ny, ale mod­nie skro­jo­nej i przy­bra­nej, a obci­sło­ścią swą rysu­ją­cej wydat­nie kibić wyso­ką, sil­ną i kształt­ną. Nagle przy­sa­dzi­sta Elżu­sia zawo­ła­ła:552— Bar­dzo słusz­nie! Panien­ka żąć może tak, jak i my… jesz­cze pra­wie sil­niej­sza od nas… tyl­ko gor­set zdjąć trze­ba, bo w nim i godzi­ny wytrzy­mać nie będzie moż­na…553— Bar­dzo słusz­nie! — chó­rem zaśmia­ło się kil­ka kobie­cych gło­sów i rzecz dziw­na! z kil­ku par oczu tro­chę zło­śli­we i pogar­dli­we wej­rze­nia strze­li­ły na obci­sły i wyraź­nie rogi gor­se­tu zdra­dza­ją­cy sta­nik Justy­ny.554Z ogni­stym rumień­cem Justy­na pochy­la­ła się ku zie­mi obok mat­ki Jana.555— Jutro nie­dzie­la — rze­kła z cicha — ale poju­trze przyj­dę wcze­śnie i ubio­rę się sto­sow­nie, a dziś, tym­cza­sem, pro­szę mi pozwo­lić choć tro­chę… ile będę mogła…556— Owszem, robacz­ku, dobrze! — zaga­da­ła sta­ra — bo to nie słu­chaj tego, co te sro­ki kra­czą! Taka sama ty dobra, panie­necz­ko, jak i one, tyl­ko w ponie­dzia­łek kaftan sobie taki luź­nień­ki, sze­ro­kień­ki wło­żysz i jak zaweź­miem się, to we dwie z dzie­sięć kop użniem Jan­ko­wi… Owszem…