W mię­dzy­cza­sie już wszy­scy powie­dzie­li, co mogli na temat słów jed­nej z akto­rek doty­czą­cych pro­mo­wa­nia w sie­ci mody na brzy­do­tę. Nie będę wyja­śnia­ła, co o tym sądzę, ale przy­po­mnia­łam sobie wyni­ki bada­nia HBSC dla WHO z 2018 r. prze­pro­wa­dzo­ne na 227 tys. dzie­ci z 50 państw świa­ta, w któ­rych Pol­ska znaj­du­je się na podium – nie ma nie­ste­ty powo­dów do dumy.

Z badań tych wyni­ka, że mamy naj­więk­szy odse­tek nasto­lat­ków, któ­re nie są zado­wo­lo­ne ze swo­je­go wyglą­du. Wię­cej wykre­sów i danych umie­ści­łam TUTAJ.

Dla­cze­go tak trud­no kochać siebie?

Jak mieć o sobie dobre zdanie i nie być bucem?

Na te i wie­le innych pytań nie odpo­wiem, bo nie mam prze­pi­su: trze­ba cza­su, wie­dzy, tera­pii. Wiem jed­no: szko­ła nie jest miej­scem, w któ­rym moż­na się tego nauczyć. Naj­wyż­szy czas to zmienić.

Self-love to miłość do sie­bie, ale nie prze­sa­dzo­na, któ­rą w szko­le pod­sta­wo­wej nazy­wa­no ego­izmem czy nar­cy­zmem, nie ma ona w sobie nic z bra­ku poko­ry – wręcz prze­ciw­nie; kochać sie­bie to zna­czy pozwa­lać sobie na bycie nie­do­sko­na­łym, akcep­to­wać taki­mi, jaki­mi jeste­śmy, bez fil­trów i uśmie­chów do sałat­ki, któ­re ser­wu­ją nam rekla­my i media społecznościowe.

Szko­ła nie uczy wyro­zu­mia­ło­ści do nas samych – może­my kształ­to­wać empa­tię, współ­od­czu­wać, uczyć się tole­ran­cji, roz­ma­wiać, jed­nak od sie­bie nadal mamy wie­le wyma­gać, a klu­czem do suk­ce­su ma być nie­ustan­ne wycho­dze­nie ze stre­fy kom­for­tu.
Pozwo­le­nie sobie na bycie nie­per­fek­cyj­nym to nie jest usta­wia­nie się z pozy­cji oso­by prze­gra­nej, bo szko­ła, w któ­rej spę­dza się 12 lat życia, nie powin­na być miej­scem rywa­li­za­cji, a bezpieczeństwa.

Nie mówię też o leni­stwie, któ­re w potocz­nym rozu­mie­niu jest prze­ci­wień­stwem ambi­cji. W rze­czy­wi­sto­ści nie mają one ze sobą zbyt wie­le wspól­ne­go. Moż­na być ambit­nym i leni­wym (jest to tra­ge­dia, niczym fatum wiszą­ce nad boha­te­rem antycz­nym), moż­na być leni­wym i ambit­nym (to wiel­ka zale­ta, moż­na wymy­ślać roz­wią­za­nia uła­twia­ją­ce wyko­ny­wa­nie zadań).
Jed­nak ani leni­stwo, ani ambi­cja nie mają związ­ku z miło­ścią do sie­bie. Moż­na zdo­by­wać wszel­kie tytu­ły, wygry­wać olim­pia­dy, moż­na też leżeć godzi­na­mi, obja­dać się czym­kol­wiek, nie słu­chać swo­je­go cia­ła – wszyst­ko spro­wa­dza się do przemocy.

Podą­ża­nie za ide­ała­mi z sie­ci jest złud­ne, tak jak nadzie­je, że nie nadej­dzie kry­zys kli­ma­tycz­ny. jed­nak to nie brak rozu­mu, a dora­sta­nie w śro­do­wi­sku nasta­wio­nym na dosko­na­łość (któ­re w sie­ci sami sobie two­rzy­my) spra­wia, że zaczy­na­my mieć kom­plek­sy i wsty­dzi­my się swo­je­go ciała.

CZY SZKOŁA MOŻE COŚ Z TYM ZROBIĆ?

Nie­zbęd­na jest też edu­ka­cja w spra­wie cia­ła. Jeste­śmy do sie­bie podob­ni, ale uni­kal­ni. Szko­ła to czas zmian w dora­sta­niu, wrzu­ce­nia w nową sytu­ację, a nie każ­dy potra­fi zasy­gna­li­zo­wać innym zmia­nę cia­ła jako atut.

Dużo osób czu­je się nie­kom­for­to­wo z sobą, nagle ma nowe cia­ło, któ­re jest obce. Szko­ła to też nowe eta­py spo­łecz­ne, zmia­na oto­cze­nia, pozio­mu wie­dzy, wyma­gań, reguł, ról w kla­sie i gru­pie, a do tego docho­dzą jesz­cze zmia­ny emo­cjo­nal­ne i fizyczne.

Nie da się tego powie­dzieć mło­dym oso­bom, że Insta­gram nie jest odbi­ciem praw­dzi­we­go świa­ta i by nie przej­mo­wa­ły się, że ich uro­da odbie­ga od kano­nu. One to wie­dzą! Jed­nak w rekla­mach lub książ­kach jest pro­mo­wa­ny kon­kret­ny typ posta­wy i to się zako­do­wu­je w umy­słach. Nie spo­sób nie myśleć o sobie i nie zesta­wiać się z tym, jak postrze­ga­ny jest czło­wiek w mediach.
Zaję­cia wycho­wa­nia fizycz­ne­go są czę­sto znie­chę­ca­ją­ce, nud­ne, a przede wszyst­kim wią­żą się z wiel­kim poczu­ciem lęku: z regu­ły w szko­łach nie ma gdzie się umyć po zaję­ciach, a nawet jeśli jest taka moż­li­wość, to jeden prysz­nic na gru­pę nie wystar­czy, zwłasz­cza gdy prze­rwa trwa dzie­sięć minut.

W szko­łach są wspól­ne szat­nie podzie­lo­ne na płeć: jed­na męska, dru­ga dam­ska – taki podział jest absur­dal­ny, na doda­tek zakła­da, że w obrę­bie przy­pi­sa­nej kul­tu­ro­wo płci może­my się roz­bie­rać bez wsty­du. To absurd!

Sko­ro nie zna­my jesz­cze swo­je­go cia­ła albo chce­my, by zosta­ło naszą stre­fą intym­ną, oba­wia­my się, że wysta­je nam tam­pon, penis stoi, wło­sy pod pacha­mi są nie­ogo­lo­ne, a pier­si nie­rów­ne – nie ma szans na dobre sko­ja­rze­nia z wycho­wa­niem fizycz­nym. Roz­wią­za­niem były­by oddziel­ne prze­bie­ral­nie dla wszyst­kich osób uczniowskich.

Narzu­co­na for­ma ruchu też nie daje szan­sy poznać rado­ści z wysił­ku fizycz­ne­go; war­to dawać wybór, nie tyl­ko w kwe­stii dzie­dzi­ny spor­tu, lecz tak­że dobo­ru stro­ju. Nie wszy­scy będą czuć się kom­for­to­wo w obci­słych ubra­niach, któ­re pod­kre­śla­ją kształ­ty i są mokre od potu.

WARTO ZMIENIĆ GODZINY ROZPOCZĘCIA ZAJĘĆ. MŁODY CZŁOWIEK MUSI MIEĆ CZAS NA SEN (od 8 do 10 h), JEGO CIAŁO PRZECHODZI NIEUSTANNE ZMIANY I MUSI SIĘ REGENEROWAĆ, A SEN JEST NIEZBĘDNYM ELEMENTEM PROCESU PRZYSWAJANIA WIEDZY; JEST KONIECZNY, BY ZDROWO SIĘ ODŻYWIAĆ (WYSPANI NIE MAJĄ POTRZEBY SPOŻYWANIA WYSOKOENERGETYCZNEGO POŻYWIENIA, SIĘGANIA PO UŻYWKI), SEN JEST TAKŻE WAŻNYM ELEMENTEM W PROCESIE REGULACJI EMOCJI (SIC!).

KANONY URODY Z OSTATNICH LAT NIE BYŁY ŁASKAWE WOBEC DZIEWCZĄT, PAMIĘTAMY CZASY, GDY BRITNEY BYŁA ZA GRUBA, BO NOSIŁA ROZMIAR „M”. TO PRZYCZYNIŁO SIĘ DO POWSTANIA RÓŻNYCH DIETY, A PRZEDE WSZYSTKIM DO MODY NA NAJTAŃSZĄ – GŁODÓWKĘ.

Jeśli ma się pra­wi­dło­wą masę cia­ła, to gło­dze­nie się jest kara­niem wła­sne­go orga­ni­zmu. Szko­ły powin­ny zadbać o edu­ka­cję w tym kie­run­ku i zapew­nić czas na posi­łek, aby nie jeść kana­pek w bie­gu. Potrzeb­ne jest tak­że, aby w skle­pach szkol­nych znaj­do­wa­ły się lek­kie prze­ką­ski i zupy, a nie bato­ny i cia­sta cio­ci Krysi.

Co może zrobić nauczyciel?

  • edu­kuj nie tyl­ko o swo­im przed­mio­cie, lecz tak­że o zachowaniach;
  • słu­chaj i kie­ruj do specjalistów,
  • nie przej­muj roli tera­peu­ty, jeśli nie masz odpo­wied­nie­go wykształcenia;
  • roz­ma­wiaj;
  • dbaj o swo­je zdrowie;
  • nie pro­muj tok­sycz­nych postaw, nie oce­niaj wyglądu;
  • zadbaj o bez­piecz­ną przestrzeń;
  • ucz się, co moż­na zro­bić, by zapew­nić bez­piecz­ną przestrzeń;
  • słu­chaj;
  • zadbaj o higie­nę pra­cy i nie zarzu­caj osób uczniow­skich wyzwa­nia­mi, któ­rych speł­nie­nie wią­że się z wykra­cza­niem poza stre­fę komfortu.

Oczy­wi­ście przy­po­mnę – NIE JESTEŚMY MESJASZAMI, war­to więc zadbać też o siebie.