CECHY GATUNKOWE TRAGEDII ANTYCZNEJ

  1. Zasada trzech jedności: jedność czasu (wszystkie zawarte w danym dramacie wydarzenia dzieją się maksymalnie na przestrzeni 24h); jedność miejsca (cała akcja rozgrywa się w jednym miejscu, np. W jednym budynku, a o tym, co dzieje się w innych miejscach, dowiadujemy się tylko z opowieści postaci); jedność akcji (jeden główny wątek – w przypadku Króla Edypa, chodzi o znalezienie mordercy Lajosa).
  2. Zasada decorum – dostosowanie formy do treści – w tragedii musi być podniosły styl i patetyczny język; nie pokazuje się też zbrodni i krwi na scenie – mogą o tym opowiedzieć jedynie posłańcy, czy chór
  3. Konflikt tragiczny – nierozwiązalny konflikt równorzędnych racji: boskiej i ludzkiej
  4. Hamartia – wina tragiczna bohatera – bez względu na to, jak postąpi bohater, i tak poniesie klęskę, ponieważ błędnie rozpoznał i ocenił własną sytuację i popełnia czyny, które doprowadzają do katastrofy
  5. Zbłądzenie tragiczne – bohater nieświadomie dopełni przepowiedni (Edyp zabije ojca i ożeni się z matką)
  6. Hybris – pycha, duma – bohaterowie są przekonani o swojej niewinności, prawości, wyjątkowości, uważają, że oni mogą więcej – zawsze ich za to spotka kara
  7. KATHARSIS – bohaterowie muszą czuć LITOŚĆ – współczują bohaterowi, oraz TRWOGĘ – bać się, żeby im się to nie przytrafiło; jest celem tragedii, przekonanie, że światem rządzą bogowie, a przed przeznaczeniem nie ma ucieczki – to też odbiera poczucie odpowiedzialności za niepowodzenia, a więc oczyszcza
  8. MIMESIS – naśladownictwa rzeczywistości (Arystoteles ją stworzył), akcja musi być zgoda z zasadami prawdopodobieństwa, ma naśladować świat realny – jeśli coś jest nierealne, to tylko z opowieści bohaterów, widz widzi tylko świat podobny temu, który zna
  9. AKCJA: ekspozycja, perypetia, punkt kulminacyjny, rozwiązanie akcji
  10. CHÓR – komentuje wydarzenia, mówi o emocjach bohaterów, wprowadza w historię