Możesz zostać moim patronem/moją patronką: 
„Radio w mojej głowie. Opowieści o ADHD” – ostatnia szansa na zakup!
Jeśli jeszcze nie sięgnęliście po książkę „Radio w mojej głowie. Opowieści o ADHD” autorstwa Anety Korycińskiej, znanej również jako Baba od polskiego, to jest to ostatni moment, by to zrobić! Wydana przez Prószyński i S-ka, książka cieszyła się ogromnym zainteresowaniem i… nakład właśnie się kończy!
Uwaga! Końcówka nakładu:
Ostatnie egzemplarze dostępne są na Allegro – wszystkie z autografem! To wyjątkowa okazja dla kolekcjonerów i czytelników, którzy chcą mieć w swoich zbiorach coś naprawdę osobistego. W księgarniach mogą być jeszcze pojedyncze sztuki, ale w magazynach wydawnictwa już ich nie znajdziecie.
Dlaczego warto?
„Radio w mojej głowie” to książka pełna szczerości i humoru, która pomaga lepiej zrozumieć ADHD – zarówno z perspektywy osób z tym zaburzeniem, jak i ich bliskich. To nie tylko opowieść o wyzwaniach, ale też o akceptacji i budowaniu wspólnoty wokół tematu neuroróżnorodności (diagnozowanej u dorosłych).
Nie przegapcie tej okazji! Dziękujemy za Wasze wsparcie i ogromne zainteresowanie książką. ❤
👉 Zamów teraz na Allegro i zdobądź egzemplarz z autografem!
Aneta Korycińska (Baba od polskiego) & Prószyński i S-kaKSIĄŻKA E EMPIK: HTTPS://WWW.EMPIK.COM/RADIO-W-MOJEJ-GLOWIE-OPOWIESCI-O-ADHD-ANETA-KORYCINSKA,P1474515661,KSIAZKA-P
Specjalnymi potrzebami edukacyjnymi nazywamy takie potrzeby, które wskazują na większe niż typowe dla rówieśników trudności w uczeniu się. Przy czym nie ma znaczenia, co jest powodem tych problemów.
Szkoła oraz osoby nauczające powinny uwzględnić wskazane przez poradnie psychologiczno-pedagogiczne formy wsparcia, które należą się osobie uczącej się, która taki dokument o potrzebie dostosowania otrzymała.
Wyróżnia się wsparcie w trzech zakresach:
- dydaktycznym – uwzględnia się wtedy zmianę i dostosowanie metod nauczania, wykorzystanie specjalnych technik nauczania i dostosowanie podstawy programowej;
- technicznym – uwzględnia się wtedy wsparcie przez modyfikację otoczenia, wykorzystanie odpowiednich urządzeń, które będą pomagały w procesie kształcenia;
- społeczno-emocjonalnym – uwzględnia się wtedy działania, które pomogą w budowaniu relacji społecznych, rozumienia emocji i pozwolą stworzyć wspierające środowisko.
Zakres form wsparcia edukacyjnego jest uzależniony od wielu czynników i nie każdy może liczyć w placówce szkolnej na takie same formy pomocy. Niezbędne jest otrzymanie jednego z poniższych dokumentów i dostarczenie ich do szkoły:
- Posiadanie orzeczenia o niepełnosprawności
- Posiadanie orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego
- Posiadanie orzeczenia o potrzebie kształcenia indywidualnego
- Posiadanie opinii poradni psychologiczno – pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej, o specyficznych problemach w uczeniu się lub innej opinii poradni psychologiczno-pedagogicznej w tym poradni specjalistycznej, wskazującej na potrzebę takiego dostosowania;
- Rozpoznanie indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz indywidualnych możliwości psychofizycznych ucznia dokonane przez nauczyciela i specjalistów;
- Posiadanie opinii lekarza o ograniczonych możliwościach wykonywania przez ucznia określonych ćwiczeń fizycznych na zajęciach wychowania fizycznego lub opinii lekarza o braku możliwości uczestniczenia w tych zajęciach na czas określony w opinii;
- Posiadanie orzeczenia lekarza o braku możliwości uczestniczenia ucznia w zajęciach komputerowych lub informatyki na czas określony w opinii;
- Posiadanie opinii psychologiczno – pedagogicznej w tym specjalistycznej o zwolnieniu do końca etapu edukacyjnego ucznia z wadą słuchu, z głęboką dysleksją rozwojową, a afazją, z niepełno sprawnościami sprzężonymi lub autyzmem, w tym z zespołem Aspergera, z nauki drugiego języka obcego nowożytnego.
W dokumentach oświatowych nie znajdziemy określenia „dziecko niepełnosprawne”, w ustawie o systemie oświaty używa się zwrotu:„uczeń posiadający orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego” lub „uczeń niepełnosprawny”. Niestety, jak widać, dokumentacja nie idzie jeszcze w parze z empatią przejawiającą się w języku — uczeń żyje bowiem z niepełnosprawnością, ale nie jest niepełnosprawny.
Medyczne orzeczenie o niepełnosprawności nie jest wystarczające, aby uznać dziecko za ucznia z niepełnosprawnością, jednak jest już podstawą do uzyskania orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego przez dzieci:
- niesłyszące
- słabowidzące
- niewidome
- słabowidzące
- z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją
- z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim, umiarkowanym i znacznym
- z autyzmem, w tym z zespołem Aspergera (nie stosuje się już dzisiaj tej nazwy, mówi się o spektrum autyzmu);
- z niepełnosprawnościami sprzężonymi.
Czym jest niepełnosprawność intelektualna?
Wdług DSM-V niepełnosprawność intelektualna zaliczana do grupy zaburzeń neurorozwojowych i określona jako:
zaburzenie, które zaczyna się w okresie rozwojowym i obejmuje deficyt w intelektualnym i adaptacyjnym funkcjonowaniu w obszarze koncepcyjnym, społecznym i praktycznym.
Stopień niepełnosprawności intelektualnej określa się najczęściej na podstawie wyniku badania testem inteligencji Davida Wchslera jako:
- lekki – zakres IQ: 55-55 do około 70;
- umiarkowany – zakres: IQ 35-40 do około 50-55
- znaczny – zakres IQ: 20-25 do 35-40
- głęboki – zakres IQ: poniżej 20 lub 25
- nieokreślony – kiedy istnieje silne domniemanie upośledzenia umysłowego, ale inteligencja danej osoby jest niemożliwa do zbadania standardowymi testami
Należy pamiętać, że wg Art. 44zzr. sys. oświaty uczniom należy się także forma dostosowania egzaminów:
Uczeń lub absolwent posiadający orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego wydane ze względu na niepełnosprawność może przystąpić do egzaminu ósmoklasisty i egzaminu maturalnego w warunkach i formie dostosowanych do rodzaju niepełnosprawności, na podstawie tego orzeczenia.