Matka jako postać tragiczna. Omów zagadnienie na podstawie Balladyny Juliusza Słowackiego. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Wstęp (wprowadzenie):

Nie ma większej miłości niż matczyna. Literatura od zawsze ukazuje matki jako postaci najbardziej kochające swoje dzieci, dla których są w stanie zrobić wszystko. Miłość do dziecka jest uczuciem nie do powstrzymania – nie da się go zagłuszyć. Dzieje się tak również wtedy, gdy pociecha nie zasługuje na troskę.

Rozwinięcie („Balladyna”):

Matka tytułowej bohaterki dramatu Juliusza Słowackiego była typową mater dolorosa – matką cierpiącą. Kochała swoje córki nad życie, życzyła im dobrego zamążpójścia, ale stała się ofiarą Balladyny. Najpierw dowiedziała się, że Alina, jej młodsza córka, uciekła wraz z tajemniczym przybyszem podczas zbierania malin – w rezultacie to Balladyna (która zabiła siostrę) została wybranką Kirkora. Szczęście córki nie miało jednak przełożenia na dobrobyt matki: Balladyna wstydziła się swoich korzeni, dlatego kazała zamknąć matkę w wieży. Kobieta cierpiała głód, pojawiła się na uczcie w zamku Kirkora, gdzie poprosiła Balladynę choćby o odrobinę jedzenia. Starsza córka wyparła się matki i kazała ją wypędzić, przez co stara wdowa została żebraczką. Niedługo później próbowała popełnić samobójstwo, ale to się nie udało – gałąź, na której chciała się powiesić, złamała się pod ciężarem ciała, a dodatkowo piorun wypalił kobiecie oczy.

Wszystkie złe doświadczenia z Balladyną nie sprawiły jednak, że matka przestała ją kochać. Wręcz przeciwnie: kiedy przybyła do Pustelnika, nie prosiła o zemstę, lecz o miłość córki. Chciała, aby Balladyna ponownie pokochała starą matkę – kobieta tylko tego chciała od życia.

O tragizmie matczynej miłości świadczy również sytuacja, która wydarzyła się tuż przed koronacją Balladyny. Zanim kobieta objęła tron, miała – zgodnie z tradycją – wydać wyroki w sprawach kryminalnych. Przed jej oblicze podeszła oślepła wdowa, która poskarżyła się na swoje córki. Kiedy jednak matka Balladyny dowiedziała się, że niewdzięczne dzieci są skazywane na śmierć, chciała wycofać oskarżenie. Pragnęła uchronić dziecko przed najwyższym wymiarem kary – nie wyjawiła imienia wyrodnej córki, za co została ukarana torturami i zmarła. Tym samym ukazała najważniejszy aspekt matczynej miłości: miłość bez granic, gotową na najwyższe poświęcenie.

Rozwinięcie (kontekst):

O tym, że żadna matka nie jest w stanie wytrzymać rozłąki z dzieckiem, może też świadczyć historia Demeter – greckiej bogini płodności, która w historii literatury zapisała się jako jedna z pierwszych matek cierpiących. Jej córka, Persefona (zwana Korą), pewnego dnia zerwała, wbrew zakazowi, kwiat narcyza i została zabrana do Hadesu. Demeter przez dziewięć dni i dziewięć nocy błądziła po świecie w poszukiwaniu córki. Rozpacz była tak wielka, że razem z chęcią życia bogini zniknęła także cała przyroda. Rośliny nie wydawały plonów, a rzeki wyschły, wskutek czego ludzi zaczął morzyć głód. Bogowie przestali dostawać ofiary od ludzi i musieli przebłagać Demeter, dlatego powiedzieli jej, co się stało z jej córką. Hades nie chciał jednak rozstawać się z Persefoną (którą poślubił), dlatego dał jej owoc granatu. Zjedzenie kilku ziarenek oznaczało, że dziewczyna musiała wracać co roku na parę miesięcy do Hadesu. Grecy w ten sposób właśnie tłumaczyli sobie obumieranie przyrody na zimę – uważali, że był to czas, gdy Persefona wracała do Hadesu, a Demeter ponownie przeżywała żałobę i uśmiercała wszelką roślinność. Jej cierpienie stanowiło największy wyraz matczynej miłości do swojego dziecka.

Zakończenie (podsumowanie):

Zarówno Demeter, jak i matka Balladyny kochały swoje dzieci bez granic. Antyczne i romantyczne teksty literackie pokazują, że matczyna miłość jest nieskończona i sprawia, że można dla swojego dziecka zrobić wszystko.