Sprawiedliwość i moralność w kulturze ludowej. Omów zagadnienie na podstawie Dziadów część II Adama Mickiewicza. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Wstęp (wprowadzenie):

W kul­tu­rze ludo­wej uka­zy­wa­no spra­wie­dli­wość i pra­wo moral­ne za pomo­cą opo­wie­ści, któ­re peł­ni­ły funk­cję mitów. Wyja­śnia­ły przy­stęp­nym języ­kiem zasa­dy postę­po­wa­nia: uka­zy­wa­ły, że cno­tli­wi tra­fią do nie­ba, nato­miast dusze złych ludzi będą tułać się po świe­cie. Istot­nym ele­men­tem ludo­wej moral­no­ści była tak­że wia­ra w spra­wie­dli­wość, któ­ra dosię­gnie każ­de­go – za życia lub po śmier­ci. Kon­se­kwen­cje mia­ły czę­sto cha­rak­ter meta­fi­zycz­ny: w „Dzia­dach” karą za grze­chy był zakaz wstę­pu do nie­ba. Moż­na było jed­nak odpo­ku­to­wać swo­ją winę, speł­nia­jąc okre­ślo­ne warun­ki (ale nie doty­czy­ło to naj­więk­szych przewinień).

Rozwinięcie („Dziady” cz. II):

Adam Mic­kie­wicz w II czę­ści „Dzia­dów” przed­sta­wił ele­men­ty ludo­wej moral­no­ści poprzez kre­ację boha­te­rów. Józio i Rózia – dwo­je dzie­ci, któ­re nie zazna­ły za życia cier­pie­nia, nie mogły tra­fić do nie­ba. W ich przy­pad­ku winę moż­na było jed­nak odku­pić – aby zaznać rado­ści w raju...