Ire­na Gut, zna­na jako Ire­na Opdy­ke po schwy­ta­niu przez żoł­nie­rzy Armii Czer­wo­nej, zosta­ła uwię­zio­na, pobi­ta i zgwał­co­na. Następ­nie zmu­szo­no ją do pra­cy jako pomoc medycz­na w szpi­ta­lu polo­wym w Tar­no­po­lu. To jed­nak nie był koniec jej losów.
W fabry­ce amu­ni­cji, gdzie Ire­na pra­co­wa­ła, jeden z majo­rów, Edu­ard David Rüge­mer, dostrzegł jej dobrą zna­jo­mość nie­miec­kie­go oraz pra­co­wi­tość. Zatrud­nił ją w hote­lo­wej kan­ty­nie, co umoż­li­wi­ło jej wyno­sze­nie żyw­no­ści do get­ta. To wła­śnie tam Ire­na pod­słu­chi­wa­ła roz­mo­wy o pla­no­wa­nych akcjach prze­ciw Żydom i ostrze­ga­ła swo­ich przy­ja­ciół. Dostar­cza­ła im żyw­ność oraz koce, kie­dy dowie­dzia­ła się o pla­no­wa­nej eks­ter­mi­na­cji Żydów i likwi­da­cji get­ta w Tar­no­po­lu. Nie mogła na to się zgo­dzić i pomo­gła sze­ścior­gu z nich ukryć się w lesie.
Major Rüge­mer zapro­po­no­wał Ire­nie pra­cę jako gospo­si w wil­li, do któ­rej się wypro­wa­dził. Ire­na była zdru­zgo­ta­na zmia­ną pra­cy, ale zoba­czyw­szy wil­lę, uzna­ła, że to dosko­na­łe miej­sce, by ukry­wać w nim Żydów. W piw­ni­cy majo­ra schro­ni­ło się ponad 10 osób. Opra­co­wa­li Sys­tem ostrze­gaw­czy, dając sobie zna­ki świa­tła­mi i spe­cjal­nym przy­ci­skiem. Kie­dy major wycho­dził do pra­cy, miesz­kań­cy piw­ni­cy roz­po­czy­na­li dzień, słu­cha­jąc radia.
Pew­ne­go dnia major wró­cił wcze­śniej do domu i zoba­czył kil­ka kobiet cho­dzą­cych po jego domu. Posta­no­wił nie wydać Ire­ny i jej żydow­skich przy­ja­ciół. Obie­cał, że będzie chro­nił Ire­nę, nara­ża­jąc wła­sne życie, pod warun­kiem że zosta­nie jego kochan­ką. Wyznał jej też swo­ją miłość. Nie wie­dział jed­nak, że w piw­ni­cy ukry­wa się wię­cej osób, np. mał­żeń­stwo Ida i Leizer Hal­ler, któ­rzy dowie­dzie­li się o spo­dzie­wa­nym potom­ku. Ire­na nie pozwo­li­ła na doko­na­nie abor­cji i obie­ca­ła ura­to­wać wszyst­kich.
Major otrzy­mał notat­kę z Ber­li­na, z któ­rej wyni­ka­ło, że zwierzch­ni­cy wie­dzą o pol­skiej kochan­ce. W oba­wie przed dekon­spi­ra­cją naka­zał Ire­nie pozbyć się loka­to­rów z piw­ni­cy. Wszy­scy ewa­ku­owa­li się do leśnej kry­jów­ki. Po woj­nie major został potę­pio­ny przez swo­ją nie­miec­ką rodzi­nę, ale Ire­na przy­ję­ła go do sie­bie. Rodzi­na Żydów, któ­rzy ukry­wa­li się w jego piw­ni­cy, sta­ła się dziad­kiem dla chłop­ca, któ­ry się wte­dy uro­dził.
Ire­na dzia­ła­ła w pol­skiej kon­spi­ra­cji, a w 1946 roku pod kolej­ną toż­sa­mo­ścią uda­ła się do alianc­kie­go obo­zu dla uchodź­ców. Tam przy­by­ła dele­ga­cja ONZ, a wśród nich jej póź­niej­szy mąż, Wil­liam Opdy­ke. Wypro­wa­dzi­ła się do Kali­for­nii. Po wie­lu latach, w 1982 roku, pozna­ła też Roma­na, syna Idy i Laza­ra, a dwa lata póź­niej w Pol­sce swo­je wszyst­kie czte­ry sio­stry, z któ­ry­mi nie widzia­ła się od cza­sów wojny.