• Boha­ter wer­te­row­ski — tra­gicz­na postać, któ­ra jest obda­rzo­na wiel­kim talen­tem i wraż­li­wo­ścią, czu­je się on nie­zro­zu­mia­ły, chce być sam, ale nie chce być samot­ny; kocha, ale pla­to­nicz­nie; ide­ali­zu­je ludzi; jest wraż­li­wy na pięk­no natu­ry. Typ boha­te­ra powstał dzię­ki posta­ci głów­ne­go boha­te­ra z “Cier­pie­nia Mło­de­go Wer­te­ra” J. W. Goethego.
  • Boha­ter baj­ro­nicz­ny — jest indy­wi­du­ali­stą, żyje z pięt­nem, to bun­tow­nik, któ­ry ma złe czy­ny na sumie­niu, ale popeł­nił je z miło­ści. Nazwa boha­te­ra pocho­dzi od powie­ści poetyc­kiej “Giaur” G.G. Byro­na. W lite­ra­tu­rze pol­skiej przy­kła­dem takiej posta­ci jest Jacek Sopli­ca z “Pana Tade­usza” A. Mickiewicza.
  • Boha­ter ham­le­tycz­ny — jest to postać nie­umie­ją­ca się odna­leźć w spo­łe­czeń­stwie; nie potra­fi żyć, jest wyob­co­wa­ny, obłu­da go przy­tła­cza. Nazwa boha­te­ra pocho­dzi od “Ham­le­ta” W. Szek­spi­ra, w pol­skiej lite­ra­tu­rze taką posta­cią jest “Kor­dian” z dra­ma­tu Juliu­sza Słowackiego.
  • Boha­ter wal­len­ro­dycz­ny — jest to postać, zaprzy­jaź­nia­ją­ca się z wro­giem, by póź­niej mu zaszko­dzić; jest zdraj­cą, ale nie jest to potę­pie­nie, bo jego celem jest dobro ojczy­zny, jest goto­wy poświę­cić dla niej czy­ste sumie­nie i życie. Typ boha­te­ra pocho­dzi od powie­ści poetyc­kiej “Kon­rad Wal­len­rod” A. Mickiewicza.
  • Boha­ter piel­grzym — jest on podróż­ni­kiem tęsk­nią­cym za ojczy­zną; homo via­tor, któ­ry prze­mie­rza­jąc świat, podró­żu­je do wnę­trza sie­bie np. boha­ter lirycz­ny cyklu “Sone­ty krym­skie” A. Mickiewicza.
  • Boha­ter arty­sta — jest on pysz­ny, gdyż uwa­ża, że jest lep­szy od Boga, two­rzy on sztu­kę nie­śmier­tel­ną, a Bóg stwo­rzył czło­wie­ka, dzie­ło śmier­tel­ne; przy­po­mi­na hora­cjań­ską for­mu­łę non omnis moriar; widzi i czu­je wię­cej niż inni śmier­tel­ni­cy. Jest nim Kon­rad, boha­ter “Dzia­dów cz. III” Ada­ma Mickiewicza. 
  • Boha­ter pro­me­tej­ski — jest on goto­wy poświę­cić swo­je życie dla ojczy­zny. Dosko­na­łym przy­kła­dem takie­go boha­te­ra jest Kon­rad z “Dzia­dów cz. III” A. Mickiewicza.
  • Boha­ter dziec­ko — jest to postać dzie­cię­ca, któ­rej doro­śli nie wie­rzą, co powo­du­je, tra­ge­dię; jest jak poeta roman­tycz­ny — widzi i czu­je wię­cej, bo nie ule­ga racjo­na­li­zmo­wi; jest po stro­nie emo­tio, a nie ratio. Dosko­na­łym przy­kła­dem jest chło­piec z bal­la­dy “Król Olch” J. W. Goethe­go lub Orcio z “Nie-boskiej kome­dii” Z. Krasińskiego.
Jeżeli chcesz mnie wesprzeć w popularyzacji wiedzy o języku i literaturze polskiej — możesz zostać moim patronem/moją patronką: https://patronite.pl/babaodpolskiego/ - grosik daj babie, sakiewką potrząśnij. ;)