Zna­jo­mość cech dra­ma­tu roman­tycz­ne­go to jed­na z umie­jęt­no­ści, któ­re nale­ży opa­no­wać w pro­ce­sie edu­ka­cji. Czy wiesz, czym jest dra­mat roman­tycz­ny i czym się wyróż­nia? Czy umiesz podać przy­kła­dy ilu­stru­ją­ce nowa­tor­skość dra­ma­tu? Jeśli nie, poni­żej znaj­dziesz piguł­kę wie­dzy na ten temat!

Dramat romantyczny – co to jest?

Dra­mat roman­tycz­ny to gatu­nek lite­rac­ki, któ­ry naro­dził się w okre­sie roman­ty­zmu (w pierw­szej poło­wie XIX wie­ku). Gatu­nek wyróż­niał się na tle kla­sycz­ne­go dra­ma­tu, ponie­waż twór­cy roman­tycz­ni nie byli w sta­nie zawrzeć swo­ich tre­ści w sztyw­nych ramach. Moż­na powie­dzieć, że roman­ty­cy byli pio­nie­ra­mi “thin­king out­si­de the box” – i zamiast pró­bo­wać nagiąć swo­je pomy­sły do sche­ma­tu, posta­no­wi­li się zbun­to­wać i zde­fi­nio­wać dra­mat na nowo.

Jakie są cechy dramatu romantycznego?

  1. Odej­ście od zasa­dy trzech jed­no­ści (miej­sca, cza­su i akcji) – akcja nie roz­gry­wa się w cią­gu doby, jest wie­lo­wąt­ko­wa i dzie­je się w róż­nych miejscach
  2. Poja­wie­nie się scen zbiorowych
  3. Wpro­wa­dze­nie ele­men­tów fantastycznych
  4. Łama­nie zasa­dy deco­rum za spra­wą mie­sza­nia tra­gi­zmu i komizmu
  5. Mie­sza­nie liry­ki, epi­ki i dra­ma­tu (syn­kre­tyzm gatunkowy)
  6. Prze­mia­na boha­te­ra (zamiast fatum)
  7. Luź­na kompozycja
  8. Otwar­te zakończenie

Cechy dramatu romantycznego na przykładzie “Kordiana” Juliusza Słowackiego:

  1. Zła­ma­nie zasa­dy trzech jed­no­ści – akcja w dra­ma­cie dzie­je się w cią­gu lat, zawie­ra wie­lo­wąt­ko­wość oraz dzie­je się w róż­nych miej­scach takich jak Gro­ta Twar­dow­skie­go w Kar­pa­tach, dwo­rek szla­chec­ki, Waty­kan, Londyn.
  2. Poja­wia­ją się sce­ny zbio­ro­we – przy­kła­dem sce­ny zbio­ro­wej jest sce­na spi­sku koro­na­cyj­ne­go oraz zgro­ma­dze­nie ludzi przed zam­kiem królewskim.
  3. Zawie­ra ele­men­ty fan­ta­stycz­ne – w dra­ma­cie poja­wia­ją się wiedź­my, dia­bły oraz diabeł
  4. Zła­ma­nie zasa­dy deco­rum – dra­mat łączy tra­gizm i komizm – przy­kła­dem tego jest postać papie­ża w Watykanie.
  5. Otwar­te zakoń­cze­nie – koń­co­wa sce­na postrza­łu nie zosta­je wyja­śnio­na, nie wie­my, co się sta­ło z boha­te­rem, jak dra­mat się kończy.





dra­mat antycz­ny, klasyczny ->

cechy dra­ma­tu romantycznego

przy­kła­dy z „Kor­dia­na”

zasa­da trzech jedności 

zła­ma­nie zasady.

Akcja nie dzie­je się w cią­gu doby jest w róż­nych miej­scach, wielowątkowość

1799 31 grud­nia – 1833

Gro­ta Twar­dow­skie­go w Kar­pa­tach, dwo­rek szla­chec­ki, Lon­dyn, Wło­chy, Waty­kan, Warszawa

brak scen zbiorowych

sce­ny zbiorowe

Spi­sek koro­na­cyj­ny, zgro­ma­dze­nie ludzi przed zam­kiem królewskim

realizm

ele­men­ty fantastyczne

wiedź­my, dia­bły, diabeł

zasa­da decorum

tra­gizm i komizm

sce­na w pod­zie­miach kościo­ła, papież w Watykanie

Mie­sza­nie liry­ki, dra­ma­tu i epiki

Mono­log na Mont Blanc, baj­ki Grze­go­rza, sce­na w domu wariatów

tra­gizm, fatum

Prze­mia­na bohatera

jako chło­piec prze­ży­wał jaskół­czy nie­po­kój, miał pró­bę samo­bój­czą; jako mło­dy męż­czy­zna wyru­sza w podróż, by poznać praw­dę o świe­cie, dowia­du­je się, że naj­waż­niej­sze są pie­nią­dze; wymy­śla zatem poświe­ce­nie jako Win­kel­ried, bo tyl­ko on ma odwa­gę zbun­to­wać się

Luź­na kom­po­zy­cja, otwar­te zakończenie

Sce­na postrzału