Czym dla człowieka mogą być wspomnienia? Omów zagadnienie na podstawie Pana Tadeusza Adama Mickiewicza. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Wstęp (wprowadzenie):

Wspomnienia są jednym z najważniejszych wyznaczników tożsamości człowieka. To właśnie one są łącznikiem między teraźniejszością a przeszłością i sprawiają, że jednostka pozostaje sobą nawet mimo zmian, jakie dzieją się dokoła. Oczywiście wspomnienia nie zawsze muszą być wiernym zapisem rzeczywistości – ludzie mają bowiem tendencję do mitologizowania przeszłości, co objawia się w upiększaniu relacji z tego, co było. Rozpamiętywanie dawnych czasów ma więc istotne znaczenie emocjonalne: daje komfort psychiczny, pozwala choć na chwilę cofnąć się do pięknych czasów młodości, gdy życie wydawało się prostsze.

Rozwinięcie („Pan Tadeusz”):

Rolę wspomnień można dostrzec chociażby w „Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza. Do kraju dzieciństwa odwołuje się Adam Mickiewicz w „Epilogu” do „Pana Tadeusza”. Podmiot liryczny w tej pisanej jedenastozgłoskowcem części eposu jest alter ego autora wspominającego piękne czasy, które w porównaniu z teraźniejszością wydają się arkadyjskie. W tym zakończeniu epopei Mickiewicz tłumaczy genezę jej powstania, zwraca uwagę na to, że dziś emigranci, zamiast porozumieć się dla wspólnej sprawy, jaką jest powrót do ojczyzny i odzyskanie niepodległości, są nieustannie skłóceni. W Paryżu, jak podkreśla podmiot liryczny, nikt nie płacze po bohaterach, a w jego rodzinnej wiosce wszyscy się wspierali nawet wtedy, gdy ktoś stracił ukochane zwierzę. To dobitne porównanie degradacji emocjonalnej i upadku podstawowych wartości, tak cennych dla autora, ma podkreślać, że czas przypomnieć sobie to, co nas ukształtowało; zastanowić się nad tym, czego chcemy od życia. „Pan Tadeusz” ma zatem przypomnieć dorosłym ich kraj lat dziecinnych, sielankę życia w otoczeniu przyrody, przez obrazowe ukazanie waśni i rozwiązanie sporów – wskazać drogę, którą powinni podążyć emigranci. Nie czas na kłótnie, to czas powrotu na łono ojczyzny: „Kraj lat dziecinnych, on zawsze zostanie święty i czysty jak pierwsze kochanie”, a zatem to czas budowania, by przywrócić wolność, i czas szczęśliwości, jaką pamięta się z dzieciństwa.
Adam Mickiewicz rozumiał rolę wspomnień – wiedział, że dzięki nim można obudzić w czytelniku nostalgię…