Pełne opracowanie „Dekameronu”, a w nim: streszczenie dzieła oraz informacje o tytule i jego znaczeniu, rodzaju i gatunku literackim, problematyce, symbolach, kontekstach, motywach znajdziesz w moim sklepie.
Korzystasz z przygotowanego przeze mnie streszczenia i opracowania lektury, po inne opracowania zapraszam na stronę sklepu:
HTTPS://BABAODPOLSKIEGO.PL/SKLEP/
DEKAMERON
Autor
Giovanni Boccaccio (czyt. dżiowanni bokaczio)
Nazwiska zakończone na -o będą się odmieniały jak polskie nazwiska męskie zakończone na -o, np. Cyzio: M. Giovanni Boccaccio, D. Giovanniego Boccaccia, C. Giovanniemu Boccacciowi, B. Giovanniego Boccaccia, N. z Giovannim Boccacciem, Msc. o Giovannim Boccacciu, W. Giovanni Boccaccio!
Tytuł
„Dekameron” oznacza dziesięć dni.
Tytuł ten odmienia się jak rzeczowniki zakończone na -eron, np. peron, więc: M. Dekameron, D. Dekameronu, C. Dekameronowi, B. Dekameron, N. Dekameronem, Msc. Dekameronie, W. Dekameronie!
Rodzaj literacki
epika
Gatunek literacki
zbiór nowel
Data wydania
ok. 1470 roku
Epoka literacka
renesans
Miejsce wydania
Włochy
Czas akcji
Akcja rozgrywa się w czasie śmiertelnej zarazy dżumy, która w 1348 roku zdziesiątkowała populację Europy.
Miejsce akcji
podmiejska willa niedaleko Florencji
Geneza
Boccaccio rozpoczął pracę nad „Dekameronem” w 1348 roku, inspirowany literaturą Dalekiego Wschodu, taką jak „Księga tysiąca i jednej nocy”. Dzieło opiera się na autentycznych wydarzeniach, gdy mieszkańcy miast, nękani dżumą, uciekali na wieś, szukając schronienia.
Problematyka
„Dekameron” koncentruje się na trzech głównych tematach: miłości, inteligencji i ludzkim losie.
Typ narracji
narracja prowadzona jest w trzeciej osobie.
Język
dialekt toskański
Bohaterowie
Grupę tworzą siedem kobiet i trzech mężczyzn:
Pampinea – Królowa Pierwszego Dnia, najstarsza z kobiet, ma zaledwie 20 lat. Naturalna przywódczyni grupy i krewną jednego z mężczyzn. To ona zaproponowała ucieczkę na wieś i przekonała trzech mężczyzn do dołączenia. Po przybyciu na wieś przydzieliła zadania służbie: Misia, jej służąca, pracowała w kuchni. Ustaliła również codzienną rutynę odosobnienia i zaproponowała, aby wszyscy na zmianę opowiadali historie. Ceniła uczucie zakochania, ale była mądra w podejściu do mężczyzn, podziwiała silne kobiety, które potrafiły im się przeciwstawić. W opowieściach często doradzała innym kobietom na temat miłości i zachowania w miejscach publicznych. Pod koniec drugiego dnia zaśpiewała o przyjemnościach płynących z pożądania.
Filomena – Królowa Drugiego Dnia, pragmatyczna i sceptycznie nastawiona do kobiet. Obawiała się, że plan ucieczki może się nie powieść, ponieważ kobiety pozostawione same sobie często zachowywały się irracjonalnie i miały ograniczone możliwości załatwiania spraw. W dniu swoich rządów zaproponowała ograniczenie tematów opowieści, deklarując chęć słuchania historii o ludziach, którzy doświadczyli serii nieszczęść, ale ostatecznie osiągnęli nieoczekiwane szczęście. Jej gust literacki był często ponury – na przykład opowiedziała historię kobiety, która odcięła głowę swojemu zamordowanemu kochankowi i posadziła ją w doniczce z bazylią. Na koniec siódmego dnia zaśpiewała pieśń, w której błagała swojego byłego kochanka o powrót.
Neifile – Królowa Trzeciego Dnia, zorganizowana i szanująca ustalony porządek społeczny. Apelowała o opowieści o ludziach, którzy dzięki własnym wysiłkom spełniali swoje pragnienia. W dniu objęcia tytułu królowej umieściła grupę w pałacu z magicznym ogrodem otoczonym murem. Ceniła silne, inteligentne kobiety, takie jak Gilette – córka lekarza, która dzięki swojej inteligencji zdobyła zarówno ukochanego mężczyznę, jak i wyższy status społeczny. Na zakończenie dziewiątego dnia zaśpiewała pieśń do kwiatu symbolizującego miłość oraz do swojego ukochanego.
Filostrato – Król Czwartego Dnia, najstarszy mężczyzna w towarzystwie. Zachęcał do opowieści o ludziach, których miłość skończyła się tragicznie. Rozpoczął swoją opowieść od długiego, chaotycznego monologu o sobie i swojej karierze literackiej. Choć rzadko, dorównywał sprytem Fiammetcie. Jego opowieści miały zamiłowanie do makabry, jak historia mężczyzny zmuszającego swoją żonę do zjedzenia serca kochanka, oraz niewybredny humor, jak opowieść o kochanku ukrywającym się w wannie. Na zakończenie czwartego dnia zaśpiewał pieśń o bólu po stracie ukochanej osoby.
Fiammetta – Królowa Piątego Dnia, o długich, złotych lokach, zaróżowionych policzkach i oczach błyszczących jak u sokoła. Jej wesołe usposobienie ułatwiało nawiązywanie relacji. Czasami wdawała się w spory z Filostratem, tworzyła muzykę z Dioneo, śpiewając duety i akompaniując lutni Dioneo na wiolonczeli. Stratilia, pokojówka Fiammetty, była jedną z dwóch, które troszczyły się o damy. Fiammetta była silna i niezależna, wzywała do opowieści o przygodach kochanków pokonujących trudności i osiągających szczęście. Opowiadała historie, w których główne role odgrywały silne, niezależne kobiety, często wykorzystujące sprytne sztuczki do radzenia sobie z codziennymi upokorzeniami. Pod koniec dziesiątego dnia zaśpiewała pieśń o bólu zazdrości.
Elissa – Królowa Szóstego Dnia, wyniosła i wyznawczyni tradycyjnych wartości w relacjach między mężczyznami a kobietami. Czasami idealizowała męskie autorytety, jak w opowieści o szlachetnym hrabim Antwerpii. Jej skłonność do ekstremalnej namiętności równoważyła konserwatywność. Jako królowa, zachęcała do opowieści o ludziach unikających niebezpieczeństw dzięki szybkiej ripoście lub sprytnym manewrom. Wieczorem szóstego dnia śpiewała o byciu więźniem miłości, ciężko wzdychając.
Dioneo – Król Siódmego Dnia, dowcipny i skłonny do flirtów. Jego sługa, Parmeno, pełnił funkcję zarządcy, dbając o komfort grupy. Dioneo, główny muzyk, grał razem z Fiammettą, Laurettą i Tindaro, jednym ze służących. Zawsze opowiadał ostatnią historię każdego dnia, co zapewniało zabawne zakończenie. Wszystkie jego opowieści, z wyjątkiem ostatniej, dotyczyły pożądania i były sprośne. Kiedy był królem siódmego dnia, przywoływał opowieści o sztuczkach, które kobiety płatały swoim mężom. Jego występ muzyczny odbył się pod koniec piątego dnia, kiedy zaśpiewał piosenkę, w której błagał Kupidyna o interwencję, aby kobieta go pokochała.
Lauretta – Królowa Ósmego Dnia, rozważna i utalentowana muzycznie. Komponowała piosenki, śpiewała w duecie z Dioneo i często prowadziła taniec. Opowiadała historie o silnych kobietach, które nie pozwalały sobie na manipulację, jak opowieść o Monnie Nonnie de’ Pulci, której riposta zawstydziła zarozumiałego biskupa. Jako królowa, opowiadała historie o sztuczkach, które ludzie płatają sobie nawzajem. Pod koniec trzeciego dnia wykonała specjalną piosenkę własnej kompozycji, opowiadającą o bólu po stracie kochanka i samotności.
Emilia – Królowa Dziewiątego Dnia, bardzo piękna i niezwykle próżna. Otrzymała koronę jako ostatnia. Jej poglądy na temat ról kobiet były skrajnie konserwatywne. Wybierała historie, które utwierdzały ją w jej przekonaniach. Dziewiątego dnia, jako królowa, pozwoliła gawędziarzom rozmawiać na dowolny temat, głównie po to, aby pouczyć towarzystwo o potrzebie posłuszeństwa mężczyznom, a następnie opowiedziała historię o królu Salomonie, który radził mężczyźnie, aby bił swoją żonę. Na koniec pierwszego dnia wykonała piosenkę, w której wychwalała swoje piękno.
Panfilo – Król Dziesiątego Dnia, poważny i pobożny. Rozpoczynał i kończył opowieści pochwałami Boga, często dodając rady moralne i komentarze społeczne. Opowiedział pierwszą historię pierwszego dnia – o Ciappelletto, nikczemnym notariuszu, który stał się świętym, kłamiąc podczas spowiedzi na łożu śmierci. Tematem opowieści ostatniego dnia, kiedy Panfilo był królem, byli ludzie dokonujący hojnych uczynków. W swojej specjalnej pieśni ósmego dnia śpiewał o radości bycia zakochanym, co skłoniło innych do spekulacji na temat obiektu jego uczuć.
Style/kierunki
Symbolika
Motywy literackie
Konteksty
Co jeszcze się omawia przy tej lekturze?
Streszczenie i opracowanie
Pełne opracowanie „Dekameronu”, a w nim: streszczenie dzieła oraz informacje o tytule i jego znaczeniu, rodzaju i gatunku literackim, problematyce, symbolach, kontekstach, motywach znajdziesz w moim sklepie.