Refleksja nad narodem jako temat utworów literackich. Omów zagadnienie na podstawie Wesela Stanisława Wyspiańskiego. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Wstęp (wprowadzenie):

Komen­to­wa­nie rze­czy­wi­sto­ści jest jed­nym z naj­waż­niej­szych zadań sztu­ki. Arty­ści pró­bu­ją nie­rzad­ko spoj­rzeć z dystan­su na aktu­al­ne wyda­rze­nia, poru­sza­ją pro­ble­my naro­du, a w szcze­gól­nie trud­nych momen­tach histo­rycz­nych pro­wa­dzą roz­wa­ża­nia na temat pol­sko­ści lub wręcz przy­war naro­do­wych. Ze wzglę­du na czas powsta­wa­nia dzieł i odmien­ne poglą­dy auto­rów obraz ojczy­zny i roda­ków w tek­stach kul­tu­ry jest skraj­nie róż­ny – zazwy­czaj jed­nak twór­cy sku­pia­ją się na tym, aby sygna­li­zo­wać zauwa­żo­ne pro­ble­my, co ma sta­no­wić kry­ty­kę lojal­ną, bo dzię­ki ich uka­za­niu moż­na wal­czyć z tym, co złe.

Rozwinięcie (“Wesele”):

W „Wese­lu” Sta­ni­sław Wyspiań­ski przed­sta­wia spo­łe­czeń­stwo pol­skie jako podzie­lo­ne i nie­zdol­ne do wza­jem­ne­go poro­zu­mie­nia. Cho­ciaż two­rzy ono jeden naród w nie­do­li zabo­rów, w jego obrę­bie nie wystę­pu­je soli­dar­ność: przed­sta­wi­cie­le inte­li­gen­cji postrze­ga­ją chło­pów jako niż­szą kla­sę spo­łecz­ną. Nie trak­tu­ją ich jako rów­nych sobie; chło­pi nie są dla inte­li­gen­tów part­ne­ra­mi, któ­rzy mogli­by pomóc w wal­ce o zjed­no­cze­nie ojczy­zny. Pod­czas gdy goście z mia­sta są uka­za­ni jako zapa­trze­ni w sie­bie, a jed­no­cze­śnie bier­ni i nie­zdol­ni do dzia­ła­nia, chło­pi cechu­ją się siłą i werwą, lecz jed­no­cze­śnie bra­ku­je im wia­ry w słusz­ność dzia­łań oraz kogoś, kto ich popro­wa­dzi. Wyka­zu­ją się też nie­od­po­wie­dzial­no­ścią (z tego wzglę­du m.in. Gospo­darz prze­ka­zu­je Jaś­ko­wi zło­ty róg, choć nie był on goto­wy na takie wyzwa­nie). „Wese­le” jest więc reflek­sją nad podzia­ła­mi, któ­re pano­wa­ły w pol­skim spo­łe­czeń­stwie na począt­ku XX w. – gdy­by nie wza­jem­ne nie­zro­zu­mie­nie, Pol­ska mogła­by dużo wcze­śniej odzy­skać wyma­rzo­ną niepodległość.

Rozwinięcie (kontekst):

Reflek­sja nad naro­dem pol­skim poja­wia się tak­że w cz. III „Dzia­dów” Ada­ma Mickiewicza...