MSCDN w Warszawie: wprowadzenie w świat edukacji włączającej przed pokazem „Śubuka”

Bar­dzo dzię­ku­ję za moż­li­wość wpro­wa­dze­nia do tema­tu, któ­ry podej­mu­je tak waż­ny dla mnie film, jakim jest „Śubuk”.

Opo­wia­da­łam o tym, że oczy­wi­ście łatwo jest nam mówić o koniecz­no­ści zor­ga­ni­zo­wa­nia edu­ka­cji włą­cza­ją­cej w szko­łach, nie­ste­ty czę­sto za tymi wiel­ki sło­wa­mi nic się nie kry­je. Segre­ga­to­ry z orze­cze­nia­mi zacho­dzą kurzem w sekre­ta­ria­tach, IPET‑y są fik­cją, nie kon­sul­tu­je się ich z rodzi­ca­mi, szko­ła pobie­ra opła­ty (np. cze­sne­go) i dosta­je dofi­nan­so­wa­nia na każ­de­go ucznia z orze­cze­niem, jed­nak nie prze­zna­cza tych środ­ków na wyka­za­ne w doku­men­tach zaję­cia np. rewa­li­da­cyj­ne. Dodat­ko­wo nauczy­cie­le są pozo­sta­wie­ni sami sobie w kwe­stii kształ­ce­nia się np. na temat spek­trum auty­zmu, a żad­ne stu­dia peda­go­gicz­ne, jeśli nie są to stu­dia z peda­go­gi­ki spe­cjal­nej, nie przy­go­to­wu­ją do pra­cy w edu­ka­cji włączającej. 

Edu­ka­cja włą­cza­ją­ca ma pole­gać na wspól­no­cie, trak­to­wa­niu wszyst­kich pod­czas zajęć w podob­ny spo­sób, naj­wy­żej zmie­nia­niu kry­te­riów oce­nia­nia, dosto­so­wy­wa­niu arkusza/poleceń do wytycz­nych zawar­tych w orzeczeniu. 

Edu­ka­cja inte­gra­cyj­na to prze­cho­wal­nia, nie­ste­ty nadal jest czę­stą prak­ty­ką, że ucznio­wie z orze­cze­nia­mi o potrze­bie kształ­ce­nia spe­cjal­ne­go, są w szko­le tyl­ko po to, by gdzieś być. Nauczy­cie­le nie zwra­ca­ją na nich uwa­gi — celo­wo, bo oba­wia­ją się reak­cji i że nie pora­dzą sobie zarów­no z kla­są, jak i uczniem. Ich oba­wy są oczy­wi­ste i uwa­run­ko­wa­ne bio­lo­gicz­nie — boimi się tego, co nieznane. 

Skąd zatem nauczy­cie­le mają brać wie­dzę? Dzi­siaj pręż­nie dzia­ła­ją samo­rzecz­ni­cy, powsta­je coraz wię­cej publi­ka­cji na ten temat, np. “Książ­ka o czło­wie­ku w spek­trum auty­zmu” Wero­ni­ki i Jerze­go Janiaków. 

Moja oso­bi­sta rada to sto­so­wa­nie metod do pra­cy z oso­ba­mi o potrze­bie kształ­ce­nia spe­cjal­ne­go dla wszyst­kich uczniów, np. pisa­nie rozprawek/wypracowań w tabe­lach, jasne i pre­cy­zyj­ne hasła oraz wzo­ry, wizu­ali­za­cje — inny­mi sło­wy obra­zo­we uka­zy­wa­nie pojęć i zja­wisk. To nic nad­zwy­czaj­ne­go, a uła­twi pra­cę w całej klasie. 

Np.:

WZÓR ROZPRAWKI ÓSMOKLASISTY

WZÓR OPOWIADANIA 

WZÓR ZAPROSZENIA
WZÓR OGŁOSZENIA

WZÓR WYPRACOWANIA MATURALNEGO (2015)

STRESZCZENIE

WZÓR WYPRACOWANIA MATURALNEGO (2023)

NOTATKA SYNTETYZUJĄCA