Motyw wesela i jego znaczenie w kreacji świata przedstawionego. Omów zagadnienie na podstawie Wesela Stanisława Wyspiańskiego. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Wstęp (wprowadzenie):

Wese­le to uro­czy­stość, w któ­rej zawsze uczest­ni­czą dwa rody – człon­ko­wie rodzi­ny pana mło­de­go i pan­ny mło­dej. Jest więc momen­tem, w któ­rym musi nastą­pić spo­tka­nie ludzi z dwóch róż­nych świa­tów; sytu­acja wymu­sza na tych, któ­rzy pozor­nie nie mają ze sobą nic wspól­ne­go, prze­by­wa­nie w jed­nym miej­scu, z tego wzglę­du uro­czy­stość ta jest pre­tek­stem do uka­za­nia star­cia róż­nych światopoglądów.

Rozwinięcie („Wesele”):

Tytu­ło­we wese­le w dra­ma­cie Sta­ni­sła­wa Wyspiań­skie­go to uro­czy­stość, w któ­rej uczest­ni­czą przed­sta­wi­cie­le dwóch świa­tów: arty­ści, dzien­ni­ka­rze i inte­li­gen­ci – zna­jo­mi Pana Mło­de­go – oraz ludzie ze wsi – towa­rzy­stwo Pan­ny Mło­dej. Wyda­rze­nie zmu­sza ludzi z róż­nych warstw spo­łecz­nych do prze­by­wa­nia w swo­im towa­rzy­stwie; widać to zresz­tą już w pierw­szych sło­wach akcji, gdy Cze­piec zada­je Dzien­ni­ka­rzo­wi pyta­nie: Cóż tam, panie, w poli­ty­ce?. Może­my się domy­ślać, że pyta, aby prze­ła­mać lody – cho­ciaż wie dosko­na­le, jak wyglą­da sytu­acja u Chiń­czy­ków (sam pod­kre­śla, że śle­dzi pra­sę na bie­żą­co), zada­je pyta­nie Dzien­ni­ka­rzo­wi, aby nawią­zać roz­mo­wę, jed­nak jest to pro­wo­ka­cja, bo w roz­mo­wie z inte­li­gen­tem nawią­zu­je do powsta­nia bok­se­rów, zatem rewo­lu­cji wobec kla­sy panu­ją­cej. Wese­le sta­je się tak­że oka­zją do spraw­dze­nia, co przed­sta­wi­cie­le róż­nych warstw wie­dzą o innych. W cza­sie dra­ma­tu wie­lo­krot­nie zosta­je uka­za­ne poczu­cie wyż­szo­ści inte­li­gen­tów nad rodzi­ną i zna­jo­my­mi Pan­ny Mło­dej. Widać to zarów­no w pogar­dli­wej odpo­wie­dzi Dzien­ni­ka­rza do Czep­ca, jak i w zacho­wa­niu Rad­czy­ni, któ­ra z jed­nej stro­ny gar­dzi chło­pa­mi, z dru­giej nato­miast – rów­nież szu­ka pre­tek­stu do roz­mo­wy i pyta Kli­mi­nę, czy już posia­ła na roli (choć akcja dzie­je się w listo­pa­dzie, a nie na wiosnę).

Rozwinięcie (kontekst):

W kon­tek­ście uro­czy­sto­ści wese­la moż­na rów­nież wspo­mnieć o zarę­czy­nach – uro­czy­sto­ści, któ­ra ma w tek­stach lite­rac­kich takie samo zna­cze­nie, jak wese­le. W „Panu Tade­uszu” Ada­ma Mic­kie­wi­cza uro­czy­stość zarę­czyn sta­no­wi punkt kul­mi­na­cyj­ny akcji, moment osta­tecz­ne­go pogo­dze­nia zwa­śnio­nych rodów. Miłość – czy­li to samo, co jest punk­tem wyj­ścia do orga­ni­za­cji wese­la – sta­je się osta­tecz­nym powo­dem umoż­li­wia­ją­cym wspól­ne świę­to­wa­nie. Istot­nym ele­men­tem wesel jest tak­że taniec, w trak­cie któ­re­go człon­ko­wie obu rodów wspól­nie cele­bru­ją nowy zwią­zek; poja­wia się on tak­że w trak­cie zarę­czyn Zosi i Tade­usza – wszy­scy goście tań­czą polo­ne­za, co osta­tecz­nie potwier­dza zako­pa­nie topo­ra wojen­ne­go mię­dzy skłó­co­ny­mi roda­mi Sopli­ców i Horeszków.

Zakończenie (podsumowanie):

Wese­le to sym­bo­licz­na uro­czy­stość, któ­ra wymu­sza na ludziach okre­ślo­ne dzia­ła­nie. Zwy­kle w trak­cie niej (choć – jak poka­zu­je „Pan Tade­usz” – rów­nież w trak­cie zarę­czyn) goście z dwóch rodów mogą przez chwi­lę być razem i wspól­nie cele­bro­wać. Aby jed­nak mogli świę­to­wać, muszą zno­sić swo­je towa­rzy­stwo (co pozwa­la np. uka­zać wady takie jak pogar­da czy chło­po­ma­nia), a tak­że być pogo­dze­ni (cze­mu wyraz daje wspól­ny taniec Sopli­ców i Horeszków).