Jaką funkcję pełniły w dramacie romantycznym senne wizje i widzenie? W odpowiedzi odwołaj się do „III cz. Dziadów” Adama Mickiewicza i „Kordiana” Juliusza Słowackiego. 

• Funkcje snów: Przepowiednie, wizje senne i widzenia informowały o rozterkach bohaterów, były też łącznikiem między realistycznymi bohaterami a metafizyką, ujawniały też utajone myśli bohaterów. Ukazywały to, czego nie mógł przekazać narrator, którego nie ma w dramatach. 
• Sny w dramacie romantycznym Adama Mickiewicza „Dziady cz. III” (w kolejności chronologicznej):
• prolog — sen więźnia — w śnie słyszy głos Anioła Stróża, że jest wybrany, ważny, więc po przebudzeniu zmieni cel życia i imię — CEL: przedstawia bohatera, kontakt z mistyką
• mała improwizacja — Konrad jest orłem, wznosi się, widzi Polskę z góry, ale widok zasłania mu czarny kruk, symbol Rosji — CEL: odwzorowanie rzeczywistości poety, który nie będzie mógł tworzyć zesłany do Rosji 
• wielka improwizacja — Konrad jako poeta, śpiewak, bluźni przeciwko Bogu, mówi do niego, chce rządu dusz, przejaw pychy, ale też informacje o prometeizmie, że grzeszy, bo cierpi za miliony i chce im pomóc, więc prowokuje Boga do tego, by dal mu wpływ na ludzi — CEL: ujawnienie pragnień bohatera, motywacja do działania
• przepowiednia — Konrad opętany przez demona mówi do Ks. Piotra, że Rollison nie umrze; CEL: przepowiednia przyszłości 
• widzenie Ewy — modląc się, doznaje wizji, że przez jej ogród idzie Matka Boska z Jezusem, dostaje różę, która ma twarz Konrada; CEL: Bóg wybacza Konradowi grzechy
• widzenie Ks. Piotra — mesjanizm i informacje o mesjaszu; CEL: przepowiednia podnosząca na duchu, ukazująca cel cierpień
• sen Senatora — demony gnębią go wizjami, w których popada w niełaskę cara; CEL: ujawnienie jego lęków
• przeczucie pani Rollison — matka wyczuwa ból i śmierć syna; CEL: pokazanie więzi międzyludzkiej
• przepowiednia ks. Piotra — piorun zabije Doktora, Konrad pojedzie w daleką drogą; CEL: zapowiedź przyszłych wydarzeń i dowód na kontakt księdza z metafizyką

Sny ukazane w dramacie romantycznym Juliusza Słowackiego „Kordian”: 

Kordian widzi węże, wychodzą ze ścian, z arabesek, widzi kobietę — anioła; Kordian, patrząc za kobietą, nadepnął na węża, on pęka; wchodzi do komnaty cara, szum mu zagłusza myśli, ma przewidzenia, że z korony cara kapie krew, a pod nią jest człowiek czarny jak smoła, wyrastają mu z czoła rogi, oczy płonął; widmo to wypowiada się, że to krew wszystkich ofiar carów, ale nie da się jej oczyścić jeszcze. Kordian idzie przez ciemność do oświetlonego lampą łoża cara, błyskają mu sztylety, takie same jak ten, który ma w ręku, idzie — ma się nie obracać, ale robi to, a za nim w malachitowych wazach dostrzega dwa drzewa rosnące zimą i wiosną: są zrobione z ludzkich ciał, liście to uszy, oczy to kwiaty, to drzewa obrazujące ofiary i cierpienie ludzi, zasadził je car. Kordian patrzy na ciemną ulicę przez okno i widzi orszak kościotrupów, każdy niesie trumnę, zrzucają tę trumnę przy ścianie zamku i chcą się po niej wspiąć do środka — jakby chciały się zemścić. W tym momencie z sali cara wychodzi wielki diabeł, posadzka się pod nim rozsypuje, mówi on, że prawie zabił cara, ale nie mógł tego zrobić, bo mu za bardzo przypomina ojca — porównanie cara do szatana. W oknie staje jeden z trupów wspinających się po trumnach, ma w rękach gromnicę, strój pełen larw, zatrzymuje się. Nagle Kordian czuje, jakby mu ktoś sztylet wbił w głowę i pada zemdlony. Cesarz się obudził; CEL: ukazanie cara jako wielkiego zbrodniarza, porównanego do szatana, nawet bronionego przez diabły, ofiary chcą się zemścić, jak Kordian, ale on od nadmiaru przerażających wizji padnie zemdlony.