Jaką funkcję pełniły w dramacie romantycznym senne wizje i widzenie? W odpowiedzi odwołaj się do „III cz. Dziadów” Adama Mickiewicza i „Kordiana” Juliusza Słowackiego. 

• Funk­cje snów: Prze­po­wied­nie, wizje sen­ne i widze­nia infor­mo­wa­ły o roz­ter­kach boha­te­rów, były też łącz­ni­kiem mię­dzy reali­stycz­ny­mi boha­te­ra­mi a meta­fi­zy­ką, ujaw­nia­ły też uta­jo­ne myśli boha­te­rów. Uka­zy­wa­ły to, cze­go nie mógł prze­ka­zać nar­ra­tor, któ­re­go nie ma w dramatach. 
• Sny w dra­ma­cie roman­tycz­nym Ada­ma Mic­kie­wi­cza “Dzia­dy cz. III” (w kolej­no­ści chronologicznej):
• pro­log — sen więź­nia — w śnie sły­szy głos Anio­ła Stró­ża, że jest wybra­ny, waż­ny, więc po prze­bu­dze­niu zmie­ni cel życia i imię — CEL: przed­sta­wia boha­te­ra, kon­takt z mistyką
• mała impro­wi­za­cja — Kon­rad jest orłem, wzno­si się, widzi Pol­skę z góry, ale widok zasła­nia mu czar­ny kruk, sym­bol Rosji — CEL: odwzo­ro­wa­nie rze­czy­wi­sto­ści poety, któ­ry nie będzie mógł two­rzyć zesła­ny do Rosji 
• wiel­ka impro­wi­za­cja — Kon­rad jako poeta, śpie­wak, bluź­ni prze­ciw­ko Bogu, mówi do nie­go, chce rzą­du dusz, prze­jaw pychy, ale też infor­ma­cje o pro­me­te­izmie, że grze­szy, bo cier­pi za milio­ny i chce im pomóc, więc pro­wo­ku­je Boga do tego, by dal mu wpływ na ludzi — CEL: ujaw­nie­nie pra­gnień boha­te­ra, moty­wa­cja do działania
• prze­po­wied­nia — Kon­rad opę­ta­ny przez demo­na mówi do Ks. Pio­tra, że Rol­li­son nie umrze; CEL: prze­po­wied­nia przyszłości 
• widze­nie Ewy — modląc się, dozna­je wizji, że przez jej ogród idzie Mat­ka Boska z Jezu­sem, dosta­je różę, któ­ra ma twarz Kon­ra­da; CEL: Bóg wyba­cza Kon­ra­do­wi grzechy
• widze­nie Ks. Pio­tra — mesja­nizm i infor­ma­cje o mesja­szu; CEL: prze­po­wied­nia pod­no­szą­ca na duchu, uka­zu­ją­ca cel cierpień
• sen Sena­to­ra — demo­ny gnę­bią go wizja­mi, w któ­rych popa­da w nie­ła­skę cara; CEL: ujaw­nie­nie jego lęków
• prze­czu­cie pani Rol­li­son — mat­ka wyczu­wa ból i śmierć syna; CEL: poka­za­nie wię­zi międzyludzkiej
• prze­po­wied­nia ks. Pio­tra — pio­run zabi­je Dok­to­ra, Kon­rad poje­dzie w dale­ką dro­gą; CEL: zapo­wiedź przy­szłych wyda­rzeń i dowód na kon­takt księ­dza z metafizyką

Sny uka­za­ne w dra­ma­cie roman­tycz­nym Juliu­sza Sło­wac­kie­go “Kor­dian”: 

Kor­dian widzi węże, wycho­dzą ze ścian, z ara­be­sek, widzi kobie­tę — anio­ła; Kor­dian, patrząc za kobie­tą, nadep­nął na węża, on pęka; wcho­dzi do kom­na­ty cara, szum mu zagłu­sza myśli, ma prze­wi­dze­nia, że z koro­ny cara kapie krew, a pod nią jest czło­wiek czar­ny jak smo­ła, wyra­sta­ją mu z czo­ła rogi, oczy pło­nął; wid­mo to wypo­wia­da się, że to krew wszyst­kich ofiar carów, ale nie da się jej oczy­ścić jesz­cze. Kor­dian idzie przez ciem­ność do oświe­tlo­ne­go lam­pą łoża cara, bły­ska­ją mu szty­le­ty, takie same jak ten, któ­ry ma w ręku, idzie — ma się nie obra­cać, ale robi to, a za nim w mala­chi­to­wych wazach dostrze­ga dwa drze­wa rosną­ce zimą i wio­sną: są zro­bio­ne z ludz­kich ciał, liście to uszy, oczy to kwia­ty, to drze­wa obra­zu­ją­ce ofia­ry i cier­pie­nie ludzi, zasa­dził je car. Kor­dian patrzy na ciem­ną uli­cę przez okno i widzi orszak kościo­tru­pów, każ­dy nie­sie trum­nę, zrzu­ca­ją tę trum­nę przy ścia­nie zam­ku i chcą się po niej wspiąć do środ­ka — jak­by chcia­ły się zemścić. W tym momen­cie z sali cara wycho­dzi wiel­ki dia­beł, posadz­ka się pod nim roz­sy­pu­je, mówi on, że pra­wie zabił cara, ale nie mógł tego zro­bić, bo mu za bar­dzo przy­po­mi­na ojca — porów­na­nie cara do sza­ta­na. W oknie sta­je jeden z tru­pów wspi­na­ją­cych się po trum­nach, ma w rękach grom­ni­cę, strój pełen larw, zatrzy­mu­je się. Nagle Kor­dian czu­je, jak­by mu ktoś szty­let wbił w gło­wę i pada zemdlo­ny. Cesarz się obu­dził; CEL: uka­za­nie cara jako wiel­kie­go zbrod­nia­rza, porów­na­ne­go do sza­ta­na, nawet bro­nio­ne­go przez dia­bły, ofia­ry chcą się zemścić, jak Kor­dian, ale on od nad­mia­ru prze­ra­ża­ją­cych wizji pad­nie zemdlony.