Jak romantycy postrzegali naturę? Omów zagadnienie, odwołując się do ballad, sonetów, liryków lozańskich Adama Mickiewicza. Wykorzystaj znajomość „Pana Tadeusza”.

PRZYRODA W ROMANTYZMIE

„Bal­la­dy i romanse”

„Sone­ty krymskie”

“Liry­ki lozańskie”

„Pan Tade­usz”

ROLA

wymie­rza spra­wie­dli­woś, dzię­ki niej moż­li­wy jest kon­takt z mistyką

wobec siły żywio­łów, czło­wiek nic nie może, natu­ra to potę­ga („Burza”);

fascy­nu­je orien­ta­li­zmem, kra­jo­bra­zem i skła­nia do reflek­sji („Ste­py akermańskie”)

przy­ro­da to dowód potę­gi Boga, świat się zmie­nia, a góry sto­ją nie­na­ru­szo­ne (Cza­tyr­dah) 

potę­ga przy­ro­dy i jej sta­łość, dowód na to, że każ­dy ma w życiu swo­ją rolę, prze­zna­cze­nie („Nad wodą wiel­ką i czystą”

przy­ro­da to misty­ka, moty­le są jak dusze („Uciec z duszą na listek”)

przy­ro­da peł­ni funk­cję obron­ną, topo­le strze­gą Sopli­co­wo od wiatrów

jest dowo­dem na to, że Litwa jest peł­na uro­dza­ju, więc to wspa­nia­ła zie­mia — patrio­tycz­na, dba­ją­ca o ludzi 

jest świad­ki­nią histo­rii — sta­re drze­wa w lesie pamię­ta­ją począt­ki pań­stwo­wo­ści, zna­ją histo­rię, królów

jest nosi­ciel­ką wspo­mnień, domem, do któ­re­go tak pra­gnie powró­cić poeta na emigracji

odzwier­cie­dla emo­cje boha­te­rów — gdy nara­sta napię­cie, zry­wa się burza