Scharakteryzuj obraz społeczeństwa polskiego w III cz. „Dziadów” (charakterystyka towarzystwa „przy stoliku” i „przy drzwiach” – reprezentanci, język i temat rozmów, stosunek do spraw narodowych, postulaty dotyczące poezji; znajomość postaci: Doktora, Pelikana, Bajkowa, Bestużewa i Justyna Pola).

Zgromadzeni zostali podzieleni przez autora dramatu na dwie grupy: zwolenników zaborów i patriotów.

Wyraźny podział został zaznaczony w scenie siódmej „Salon warszawski”, tam podzielono bohaterów na „towarzystwo stolikowe” oraz „towarzystwo przy drzwiach”.

Postaci z pierwszej grupy to przedstawiciele arystokracji, których cechuje służalczość wobec zaborcy (damy, Jenerałowie, urzędnicy i starsi Literaci) i wielka chęć mówienia modnie, po francusku, a jedna z dam nawet z pogardą wypowiada się o języku i literaturze polskiej, to konformiści i kosmopolici. Zrobią wszystko, by tylko nie wypaść z łask cara i senatora, a nawet żałują, że wyjechał on z Warszawy, bo robił najlepsze bale. Literaci wypowiadają się, że historia Cichowskiego jest zbyt krwawa i nienarodowa, bo wolimy sielanki, kobiety wolą czytać literaturę francuską.
Drugą grupę rozmawiających stanowią patrioci: Stary Polak, Zenon Niemojewski, Adolf i Młoda Dama, rozmawiają oni o aktualnych wydarzeniach politycznych, prześladowaniach młodzieży, represjach.
Adolf nie może zrozumieć, że literaci nie chcą pisać o bieżących wydarzeniach.

Podobny podział ukazał w scenie ósmej „Pan Senator”. Mamy tu pozytywną postać Rosjanina, Bestużewa.

• Bestużew — dekabrysta, solidaryzuje się z Polakami, występuje też w scenie 8 i w wierszu „Do przyjaciół Moskali” jako ten pomocny, który wyciągał rękę do Mickiewicza.
• Jest też Justyn Pol — nienawidzi caratu, przedstawiciel polskich patriotów, chciał zamordować senatora.

Rosjanin Bestużew ostrzega Pola, że konsekwencje tego czynu będzie spłacać cały naród, na dodatek jest to bezsensowne, bo car ma takich urzędników jak psów, całe stado.

Pozostali ludzie są zainteresowani jedynie balem i schlebianiem Nowosilcowowi, to kosmopolici, oportuniści, zabawa jest dla nich ważniejsza niż poczucie narodowej godności. Krąg zwolenników senatora to także ludzie, którzy dla tytułów, urzędów, pieniędzy zaprzedali się carowi, są też okrutni i za przemoc wobec innych (Rollisona) spotka ich kara boska:

• Pelikan – Wacław Pelikan, walczy o względy Senatora, wymyśla wraz z Doktorem pomysł na pozbycie się Rollisona.
• Doktor – August Bécu, sprzymierzeniec, zausznik Senatora, zabija go piorun kulisty, rywalizuje z Pelikanem o względy Senatora.
• Bajkow — zausznik Senatora, szambelan, poślubił młodą szlachciankę, fałszywy, bo planując uroczystość ślubną, mówi już Senatorowi, że zaplanował też rozwód; strzela z liścia księdza Piotra, jego upiór pojawia się na cmentarzu.

Ten widoczny gołym okiem podział społeczeństwa skomentował w scenie siódmej „Salon warszawski” jeden z patriotów, Piotr Wysocki (postać historyczna, przywódca podchorążych podczas ataku na Belweder w noc listopadową), mówiąc: „Nasz naród jak lawa, Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa, Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi; Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi”, co należy rozumieć jako porównanie arystokracji do tej zaschniętej skorupy, na którą trzeba splunąć, chociaż to ją widać najpierw, gdy myśli się o kraju, ale jego prawdziwe serce bije pod tą warstwą, wśród młodych patriotów.