– Jednym z elementów diagnozy był wywiad z moją mamą i ustalenie, czy konkretne zachowania występują od dziecka, czy zaczęły się w późniejszym wieku. Wtedy dowiedziałam się, że „od zawsze” prezentowałam wiele takich typowo neuroatypowych zachowań, jak wybiórczość pokarmowa, nadwrażliwość na zapachy i dźwięki. Co śmieszniejsze, moja mama obserwowała to także u siebie, co nie jest dziwne, bo akurat ADHD może być dziedziczne, ale nie wiedziała, co może z tym zrobić. Przez całe lata uważała, że nie daje sobie ze mną rady, że nie rozumie moich zachowań i jest matką do kitu – mówi Aneta Korycińska, polonistka, nauczycielka, redaktorka, podcasterka, autorka książki „Radio w mojej głowie. Opowieści o ADHD”.

Katarzyna Pruszkowska: Powodem naszej rozmowy jest książka „Radio w mojej głowie. Opowieści o ADHD”. Wiem, że podczas diagnozy często wraca się do dzieciństwa, dlatego od niego chciałam zacząć. Jak je pani wspomina?

Aneta Korycińska: – Choć byłam lubiana, zawsze czułam się inna od rówieśników. Wkładałam dużo siły w to, by zrozumieć zasady funkcjonowania w grupie i się do nich dopasować. A to szło mi świetnie, potrafiłam na przykład błyskawicznie zainteresować się tym, czym akurat interesowali się wszyscy dookoła, zostałam nawet przewodniczącą klasy. Dużo czasu spędzałam nad książkami, bo zależało mi na dobrych ocenach, ale oczywiście często o czymś zapomniałam, na coś nie zwróciłam uwagi. Na przykład zdarzało się, że w domu uzupełniałam zeszyt ćwiczeń na kilka lekcji do przodu, ale zapomniałam zrobić jednego szlaczka i akurat to zauważyła nauczycielka. Bardzo przeżywałam krytykę, choć rodzice mówili mi, żebym się nie przejmowała, żebym poszła na podwórko, zamiast tkwić w domu nad podręcznikami. Nie chciałam odpuścić, bo bardzo chciałam być taka, jak inni. Miałam też swój świat, stworzony w dziesiątkach notesów, w których pisałam opowiadania, wiersze, teksty piosenek.