Bohaterowie „Kordiana” Juliusza Słowackiego

Postacie występujące w „Kordianie”

• Archanioł — symbolizuje nadzieję na odkupienie.
• Astarot — piekielny książę, przedstawiony jako anioł na smoku. W dłoni trzyma węża.
• Car Mikołaj I — postać historyczna, król Polski od 1829 roku. Był tyranem. Podpisuje akt ułaskawienia Kordiana, ponieważ wymusza to na nim książę Konstanty.
• Chmura — metaforyczny transport Kordiana ze szczytu Mont Blanc do Polski. Symbolizuje przemianę i możliwość działania.
• Czarownica — zainspirowana czarownicami z „Makbeta” Szekspira.
• Diabeł / Doktor — pierwszy raz Kordian widzi go wychodzącego z sypialni cara, mówi on wtedy, że nie zabił władcy, bo mu się za bardzo kojarzy z rodziną; drugi raz spotykają się w szpitalu psychiatrycznym, to tam pod postacią Doktora diabeł ukazuje Kordianowi, że jego czyn był szalony, nie można poświęcać się dla ludzkości i to w pojedynkę.
• Dozorca w James Parku — postać epizodyczna, Kordian spotyka go w Londynie i dzięki niemu po raz pierwszy dowiaduje się, że w życiu najważniejsze są pieniądze.
• Dozorca w szpitalu psychiatrycznym — przekupny wobec Diabła, który pod postacią Doktora daje mu palący dukat i cygaro.
• Dwóch szaleńców — symbolizują ekstremalne poświęcenie i wiarę w to, że ratują ludzkość. Kordianowi ukazuje ich sam Doktor-Diabeł, by podkreślić, że czyn bohatera jest tak samo szaleńczy, jak działania tych osób, z których jedna myśli, że jest krzyżem Chrystusa, a druga uważa, że musi trzymać nieboskłon, by nie upadł na ludzi.
• Gehenna — uosobienie wiecznego cierpienia i potępienia.
• Grzegorz — sługa Kordiana i jego opiekun. Traktuje Kordiana jak syna, opowiada mu różne historie, zachęcając bohatera do aktywnej walki.
• Kordian / Podchorąży — pojawia się w utworze po raz pierwszy jako piętnastolatek, cierpi na „ból istnienia” niczym Werter i jest bohaterem hamletycznym. Posiada niezwykłą wrażliwość i odbiera świat jak poeta. Z czasem staje się buntownikiem walczącym o wolność narodu. W ostatnim akcie utworu staje się spiskowcem, chcąc zamordować cara.
• Ksiądz — początkowo chętny do zorganizowania zamachu, wycofuje się z pomysłu, obawiając się boskiej kary za morderstwo. Jego postawa jest przestrogą przed konsekwencjami złamania boskich i ludzkich praw.
• Książę Konstanty — postać historyczna, brat cara, naczelny wódz wojska polskiego. Despota, który chce ocalić Kordiana, będąc pod wielkim wrażeniem jego czynu.
• Laura — ukochana Kordiana, jest od niego starsza, traktuje go z dystansem.
• Mefistofel — jeden z książąt piekła, służący Szatanowi. W „Fauście” Goethego wprowadza zło pod pozorem dobroczynności, ostatecznie jednak przegrywa.
• Papież — inspiracją do stworzenia postaci był Grzegorz XVI, który potępił działania powstańców listopadowych; w dramacie grozi Polakom karą za nieposłuszeństwo wobec cara. Jest człowiekiem niemoralnym, który staje po stronie silniejszego. Ma papugę — Luterka, która zdaje się od niego mądrzejsza.
• Postaci Prologu — reprezentują różne koncepcje poetyckie i filozoficzne. Rozważają, jaka jest rola poezji.
• Prezes – przewodniczy spiskowcom, wycofuje się z pomysłu zamachu na cara, obawiając się konsekwencji tego czynu.
• Spiskowcy – grupa postaci zaangażowanych w konspirację. Spotykają się w podziemiach katedry św. Jana, mając dylematy moralne związane z decyzją o zamachu na cara.
• Starzec z Ludu – jeden ze spiskowców, znajduje usprawiedliwienie dla zamachu na cara, argumentując, że cele mogą uświęcać środki. Jest gotowy zabić pięć osób z bliskiego otoczenia władcy.
• Strach i Imaginacja – ucieleśnienie wewnętrznych lęków i marzeń Kordiana.
• Szatan – personifikacja buntu i sprzeciwu, były anioł, który wyzwał Boga. Zapowiada przyszłe zdarzenia, przewidując radosne chwile dla demonów w XIX wieku.
• Szewc, Żołnierz, Szlachcic – reprezentują głos ludu i patriotyczną postawę przeciwko zaborcom.
• Wioletta – kobieta, z którą Kordian romansuje podczas pobytu we Włoszech. Jest interesowna i nieszczera.