Motyw poety. Omów zagadnienie na podstawie Nie-Boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Wstęp (wprowadzenie):

Motyw poety jest odzwierciedlony w twórczości niemal każdej epoki historycznej. Ludzie antycznej Grecji mieli aoidów, natomiast w średniowieczu dzieje wielkich wojowników przekazywali w pieśniach bardowie, a pieśni miłosne tworzyli trubadurzy. W jednych epokach poeci byli traktowani jako jednostki ponadprzeciętne, obdarzone darem słowa, w innych sami chcieli być nazywani po prostu rzemieślnikami. Myślą, która przyświecała twórcom, mogły być słowa Horacego wyrażone w motywie exegi monumentum zaczerpniętym z jednej z jego pieśni, według którego artyści nie umierają nigdy (chociaż odchodzą fizycznie, ich twórczość pozostaje wieczna). Z tej wizji wykreował się więc romantyczny obraz poety-pieśniarza-wieszcza i przewodnika narodu, który ma kontakt z tym, co niewidoczne gołym okiem. Poeci mają szczególne znaczenie w historii świata – widzą więcej i mają mandat do tego, by wyznaczać kierunek działań.

Rozwinięcie („Nie-Boska komedia”):

W romantycznym dramacie „Nie-Boska komedia” zawarto rozważania nad prawdziwą i fałszywą poezją. Zygmunt Krasiński w ten sposób odniósł się do roli artysty i podjął polemikę z romantycznym postrzeganiem poezji (tak naprawdę potwierdzając, że poezja z natury rzeczy prowadzi do klęski). Główny bohater utworu, hrabia Henryk, został przedstawiony jako przykład poety fałszywego – egzaltowanego, przeceniającego własną wartość. Mężczyzna porzucił swoją rodzinę i wartości moralne, bo miał dosyć prozy życia i wolał oddać się wizji tajemniczej, natchnionej Dziewicy, która miała być uosobieniem poezji. Poezją było dla niego wszystko to, co fascynujące, nietypowe, odważne, poruszające i szokujące, jednak nie potrafił on nadać swojej twórczości prawdziwej treści. Poetyzował swoje życie, lecz zaniedbał to, co było najważniejsze; nie potrafił kochać, jedynie biegł za nieznanym, co doprowadziło…