Jaką wartość dla człowieka ma pamięć o przeszłości? Omów zagadnienie na podstawie Miejsca Andrzeja Stasiuka. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Wstęp (wprowadzenie):

Nie pod­le­ga dys­ku­sji, że pamięć o prze­szło­ści ma fun­da­men­tal­ne zna­cze­nie dla czło­wie­ka. To wła­śnie zna­jo­mość histo­rii – jej losów, a tak­że ludzi, któ­rzy ją two­rzy­li – skła­da się na toż­sa­mość lokal­ną i naro­do­wą. Pamięć o prze­szło­ści jest tema­ty­ką podej­mo­wa­ną przez twór­ców w wie­lu utwo­rach lite­rac­kich na dwóch pozio­mach. Pierw­szy z nich to poziom bez­po­śred­ni – są nimi nar­ra­cje mają­ce na celu uchro­nić wyda­rze­nia przed zapo­mnie­niem (tak jak np. two­rze­nie obra­zu odcho­dzą­cej w nie­pa­mięć Rzecz­po­spo­li­tej w „Panu Tade­uszu” Ada­ma Mic­kie­wi­cza lub zapis tra­gicz­nych wyda­rzeń z okre­su II woj­ny świa­to­wej w opo­wia­da­niach Tade­usza Borow­skie­go). Dru­gi poziom to nato­miast roz­wa­ża­nia meta­te­ore­tycz­ne: o tym, czym może być pamięć i jakie ma zna­cze­nie dla czło­wie­ka. To wła­śnie ten wymiar jest naj­istot­niej­szy: dzię­ki nie­mu może­my bowiem zro­zu­mieć, w czym zawie­ra się praw­dzi­wa war­tość pamięci.

Rozwinięcie („Miejsce”):

Andrzej Sta­siuk w opo­wia­da­niu „Miej­sce” sku­pia się przede wszyst­kim na tym dru­gim pozio­mie – jego nar­ra­cja sta­no­wi źró­dło wie­dzy na temat tego, czym może być pamięć oraz czy musi być fizycz­nie repre­zen­to­wa­na przez przed­mio­ty, budyn­ki i inne artefakty.

Nar­ra­tor opo­wia­da­nia podej­mu­je tema­ty­kę Łem­ków – gru­py etnicz­nej, któ­ra po II woj­nie świa­to­wej była wysie­dla­na i wcie­la­na w inne naro­do­wo­ści. Wszel­kie śla­dy daw­ne­go ist­nie­nia Łem­ków na Kre­sach ule­gły roz­pa­do­wi – znik­nę­ła mię­dzy inny­mi cer­kiew budo­wa­na wła­sny­mi ręka­mi przez kolej­ne poko­le­nia. Pró­ba ura­to­wa­nia świą­ty­ni przez kon­ser­wa­to­rów (naj­praw­do­po­dob­niej pole­ga­ją­ca na reno­wa­cji budyn­ku i prze­nie­sie­niu go do skan­se­nu lub muzeum) spo­ty­ka się z dez­apro­ba­tą oso­by mówią­cej. Dla nar­ra­to­ra taka for­ma zacho­wa­nia pamię­ci jest sztucz­na, prze­czy bowiem pra­wom natu­ry, zgod­nie z któ­ry­mi roz­kład jest naturalnym...